Bir baba düşünün. Eğer hayal ettiğiniz 'baba' figürüyle yanınızda baba diye gezdirdiğiniz kişi aynıysa yazının devamını okumanıza gerek bile yok. Baba adamdır. Adam olmalıdır. Çocuklarına çamur atmamalıdır. Zor günlerinde dışardan insanlar değil 'baba' yardıma koşmalıdır.
Benimde bi babam var ama sadece nüfus cüzdanımda adı yazıyo ve kahretsinki onun soyadını kullanıyorum. Herkes sevgisini belli etmeli. Hadi anladım belli edemiyosun ama hiç mi düşünmek aklına gelmiyo 'nerde ne yapıyo bana ihtiyacı var mı' en başta 'benim bi çocuğum var ben ona ne kadar babalık yapıyorum ki ondan evlatlık bekliyorum' diye sor kendine.
Tek kaybeden baba sıfatına sığdıramadığım o adam oldu. Tek temennim de "elime düş elinle"
babası olmayanları üzebilecek durumdur. belki bir nebze sitem bile ettirebilir.
ama maalesef...bir baba üç masum hayatı harcayabiliyorsa tek dışavurumumuz olabilecek ''babayı sevmeme'' kaçınılmazdır.
