18 yaşında evlenmiş babam. Ablam bir yaşında ben de annemin karnındayken askere gitmiş. Köy yerinde hayat zor, o yıllarda herkesin rüyası kapağı yurtdışına atıp bir şekilde oturma izni alabilmek.halamların da ısrarıyla babam hem oturma izni alabilmek hem de çalışmak maksadıyla hollanda yolunu tutmuş. Terzilik, işçilik vesaire işlerde çalışmış. Oturma izni alabilmek için de hollanda vatandaşı biriyle anlaşmalı evlilik lazım (annemle geçici olarak boşanmışlar bunun için). istedikleri de o zamanki hollanda parasıyla 30000 florinmiş (bizim orda gulden derlerdi). Bilmiyorum ne kadar ediyordu ama bayağı yüklü miktar olması lazım 3 sene boyunca biriktirememiş babam parayı.
O sıralarda ablamla ben de hem maddi hem manevi olarak eziliyoruz doğal olarak diğer çocukların yanında. Sağolsunlar iyi sahip çıktı amcamlar, babaannemler o zamanlar. Köye dondurmacı bilmem neci geldiğinde biz sadece uzaktan bakabiliyoruz öyle deyim. bu durum ablamı nasıl etkilemişse ezan sesindeki hayyalessalah i süheyla nın babası gelsin olarak algılıyormuş.
Neyse fazla uzatmayım babamın döneceğini öğrendik geleceği günü iple çekiyoruz. Bir akşam halam benimle ablamı aldı yola çıktık babam gelmek üzereymiş beklemeye başladık. uzaktan minibüs göründü yavaş yavaş yanımıza geldi önümüzde durdu. Bir de şöyle bir durum var babamın yüzünü bilmiyorum, yani "4 yaşındayım babamı ilk kez göreceğim" diyebilirim. Minibüse bindim sevinçle ama 10 15 tane adam var kimse tanıdık gelmiyor, babam da ses etmedi. Bir sağa baktım, bir sola baktım sonra halama döndüm.
