Bu sabah uyandığımda babamlar köye gidiyorlardı. Bi akrabamız vefat etmiş. Evet fazla genç değildi belki ama geride iki küçük çocuk bıraktı. Hem de 'babalar günü' dediğimiz bu günde. Kim bilir belki de hediye almışlardı o çocuklar babalarına ve o hediyler ellerinde kaldı. Dünyada babasını kaybeden belki binlerce, on binlerce, yüz binlerce çocuk var. Ama böyle bir günde iki acıyı anımsayacaklar onlar. Daha da Zor gelecek saatlerin dakikaların saniyelerin geçmesi.
Hiçbir şey gelmez onlar adına üzülmekten ve ölen kişiye rahmet dilemekten...
Arkadaş bir anneler gününden, bir de babalar gününden nefret ediyorum.
Yeter ulan yeter melankoliden öleceksiniz artık. Süslü süslü cümleler falan. Ne gerek var.
Yaşanıyor olum. Babasız da yaşanıyor hiçbir şey olmuyor. Anasız da yaşanıyor.
Artık yeter duygusallık kusacağım.
Emin olun o babasız çocuklar sizin kadar duygusallığını yapmıyor bunun.
hangi gün olduğu hiç önemli değil bir insanın annesini veya babasını kaybetmesi her şekilde acıdır. birşey daha varki anneler veya babalar gününde evladını kaybetmek!
Allah babasını yitirenlere sabır versin, rahmete kavuşan babalar gittikleri yerde mutludur umarım. Ama daha önemlisi Böyle günlerde lütfen gövde gösterisi yapar gibi ana babalarınızla mutluluk pozlarınızı paylaşmayın. Çünkü"Varınızla" yoka düşmüşleri incitmemek lazım.
