babasına babacım demeye alıştırılmış olduğundan "baba" demek garibine giden çocuktur.** bir de bunların kendisinden bahsederken bile "babacım, annecim" diyen versiyonları vardır. *
- hasan naber?
+ iidr alper.baksana ne diyecem?
- sole cabuk isim var..
+ altina mi siccan a.q. bir yirmilik birak masaya cikmadan.ok?
- a.q senin pust. sanki askerlik arkadasiyiz.
eski türk filmlerindeki sezercik gibi mahallede diğer çocuklar tarafından arkasından taş atılarak "piç, piç" diye kovalanabilme ihtimali olan çocuktur.
kendimden örnek vereyim; ailemizde herkes birbirine, zamanına göre istediği şekilde hitap etmiştir ve bundan dolayı da hiç sorun yaşanmamıştır, allahın amerikalı, italyan, fransızı da babasına sürekli george/ stefano/ paulo vs dememektedir yani. bu hitap şekli, saygıda eksiklik olduğu anlamına gelmiyor, babamın bunu umursadığını hiç görmedim hatta biz böyle mutluyuz.
-yıldırııııımmmmm
-ne var gene
-akşam arkadaşım gelicek, ben tekele gidiyorum
-dur sen gitme, sarhoşlar vardır şimdi ben gideyim yarım insan çocuğum benim.
-ama babaağğğ
-ne var gene
-sigaram da yok
-iyi peki evladım alırım.
görüldüğü gibi örnekte baba hem babadır, hem arkadaştır, hem de can' dır. herkesin babasıyla bu şekilde konuşamıyor olması, konuşabilen kişilerin şımarıklığına çift taraflı bilet değildir. şımarık olan kişinin de babayla konuşma sekli böyledir gibi bir olay da yoktur. ne şımarık insanlar vardır ki, ana-baba yanında maaşallah içine akan mum olurlar.
