"Ben çocukken öylesine kendi içimde yaşardım ki ben bile fark etmezdim bazen yalnızlığımı. Çoğu zaman hayallere saklanırdım, insanların içine çıkınca da hep o şirin başı okşanmak istenen sevimli çocuk olurdum. Öylesine yalnız, sevgiye aç geçti ki çocukluğum ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşündüm insanlara... Hiç kimsen yoksa kendini sevdirmek zorundasındır. Babalarından şikayet eden insanları can kulağıyla dinledim, benim kavga edecek bir babam olmadı, bana bağırıp çağıracak, sonra da pişman olduğunda ne diyeceğini bilemeyecek bir babam olmadı. Bana karışan, yaptığım her şeyi gizlice kontrol eden bir babam olmadı. Eve geç kaldığımda başıma bir iş gelmiş olabileceğini düşünen bir babam olmadı. Kız arkadaşım olduğunu öğrendiğinde parıldayan gözlerle bana bakıp sevindiğini görebileceğim bir babam olmadı. Çevremin beni kötü yola düşürmeye çalışan insanlarla dolu olduğunu düşünen bir babam olmadı. Tüm arkadaşlarımın vardır kavgalı olduğu bir babası, hepsi o kavgalardan sonra dönüp dolaşıp yine barışmışlardı babalarıyla. Birbirlerini anlamış, her şeyi affetmiş, eski günlere dönmüşlerdi. Çünkü her zaman bir çocuğun kalbinin yarısı anne yarısı babaydı... Babanın kalbi de çocuğunun... Benim hiç kalbim tam dolu olmadı, yarısı hep boş. Bu yüzdendir aklımdaki kendimi nasıl sevdiririm düşüncesi. Bu yüzdendir en ufak bir ilgiye, sıcaklığa hemen kapılmam. Bu yüzdendir herkese çabucak güvenişim, sonra da hayal kırıklığına uğrayışlarım."
