eğer birde çirkin ise evren açısından gereksiz bir insandır. doğduğunda kendini üç katlı köhne bir apartmanda bulur. zaman geçer çingene çocuklarıyla aynı ortama girer onlardan biri olur. zavallı insan modelidir. babası üç kuruş para karşılığında 8 5 çalışıyordur. ne gerek var ki? bir popçu 3 saatlik bir konser karşılığında 60 milyar kazanıyor. bir devlet memurunun 25 yıllık emeğinin karşılığı 20 milyar, tabi memur kesimin fakir olmasının en büyük sebebi namus kavramı denen şey. her neyse bu arkadaş okula gider eğitim görür ama hiç bir zaman gerçek bir okulda okuyamaz robert koleji nde kabataş erkek lisesi nde okuyamaz sıradan insanlarının bulunduğu ünsüz okullara mum olur. sıradan olmak mı? evet sıradan olmak, peki sıradan olmaktan daha korkunç bir şey bileniniz var mı?
"işçi parçası" benim babam da, ben memur parçası olayım diye kar, kış demeden çalıştı, elleri nasır bağladı.
candır o baba yani, bi tane salak çıkıp laf etti diye "adam"lığından bir şey kaybetmez.
muhtemelen 2,3 şehir değiştirmiş, anadolu insanının yaşayışından haberi olan, hamuruna onların saflığını güzelliğini katmış , tabi ki ekonomik anlamda çocukluğunda çok rahat günler geçirmediği aşikar olan yazar.
(bkz: bizimki birde emekli)
aidat getirin çocuklar! okula icraa gelecek, devletten aldığımız paralar blablabla..
- hocam biz emekli çocuğuyuzz!
kısa bir sessizlik;
tamam yavrum, siz getirmesenizde olur.
babası memur olan uludağ sözlük yazarını ya da herhangi bir insanı aşağılayabilecek cesareti kendinde görmüş olan kişinin bir insan parçası bile olamaması durumu. * bugün yaşadığın yerde o memurlar düzeni sağlıyorlar.
NE BABASININ MESLEĞiNDEN UTANAN, NEDE BABASINI iDOL GÖRÜP babası gbi memur Olduğundan utanan ; kendi ayakları üzerinde durup baba parasını yemeye alışmamış kişi.
