zordur bu duruma alışmak. ilk başlarda birşeyin farkına varmaz. herşey eskisi gibi sanar. ama sonra gerçeklerle yüzleşmeye başlayınca yavaş yavaş isyan etmeye başlar. hiçbirşeyin bir daha eskisi gibi olmayacağını kabullenir. eskisi gibi sokağa çıkmaz. üzerinde hep bir eziklik hisseder. hele bu babanızdan kaynaklanmayan -kefil olmak vs.- nedenlerden gerçekleşirse işte o zaman yediremezsiniz kendinize. bu durumda en büyük kazanım gerçek arkadaşlarınızın varlığını eskisinden daha üst düzeyde hissedebiliyorsunuz. onların neler düşündüklerini dünyaya nasıl baktılarını hayallerini çok rahatça anlayabiliyorsunuz. eskiden tat alamadığınız şeylerden tat almaya başlıyorsunuz. çıkarcı arkadaşlarınızdan bir güzel arınmış oluyorsunuz. herşeye iyi yönüyle bakmak gerekir derler. gerçekten de öyle bakınca çıkıyor hayatın tadı.
