ilk okuldayım falan babam dekorasyon işleriyle uğraşıyordu. bir yaz günüydü erken saatlerde babamla arabada beraberdik yolda babamın bir arkadaşını gördük. adam arabaya bindi işten güçten bişeyler bahsettiler. çok umursamadım beni zaten kasıyordu iş muhabbetleri. yalnız bir anda babamın adama "yanımda çocuk var kime bırakıcam evde kimse yok" demesi üzerine kulaklarım dikili verdi. benim adım geçmişti bu önemliydi üstüne üstlük benden kurtulunmak isteniyordu. tabi bendeki piçlik tavana vurdu. tam halama bırakılacaktım ki kıyameti kopardım inmedim arabadan.
her neyse eskişehirdeki kerhanenin yakınlarında bir yere gittik ** babam "biz şimdi gelicez sen burada bekle" dedi. ve gittiler.
durmadım tabi gündüz vakti boşluktan istifade babamların arkasından içeri daldım. bahçenin diğer ucunda babam arkadaşı bi kaç adam bi şeyler konuşuyorlardı. ben başladım sağa sola bakınmaya bi kapıdan içeri daldım. pezevengin biri oturduğu yerden bağırdı bana " laenyy kimin oğlusun sen?" aha dedim ne oluyo? dedim ben servetin oğluyum (servet benim babam) yüznde şaşkın bir ifadeyle "servet diye birimi var burada?"* dedi. içeride havluyla gezen kadınları falan gördüm tabi o çocuk aklıyla mal mal baktım çözemedik ki ne oluyo.
her neyse pezeveng yerinden kalkıp bana doğru gelmeye başlayınca attım kendimi dışarı. babamın yanına gittim. tabi babam bi kazardı bozardı. sonra kendine gelip bi güzel fırçaladı o güne kadar babamdan hiç sopa yememiştim ama neredeyse yiyecektim ramak kalmıştı. ömrümde ilk defa o kısacık hayanım bi anda gözümün önüne gelmişti. babam kolumdan tutup dışarı çıkarttı eve gittik. babamı hiç unutmuyorum yol boyunca bi baba bir kendine sövdü durdu.
babam tarafından kerhaneye götürülmüş sayılmam ama ilk kerhane maceram o küçücük yaşta babamın vesileyle olmuştu.
dip not: babamı tanımasam bi haltlar yedi orada dicem ama evliya gibi adamdır işi olmaz öyle şeylerle.
