Kendi işini kendin görmek arkanda kimse olmadan dahi hakkını savunabilmek ve aile kavramının gereksizliği teşekkür ederim babacağım çekip gitmen sayesinde güçlü ne istediğini bilen ota boka ağlamayan senin tabirinle "kaya" gibi bir herif oldum.
yıllardır elinde olmayan sebeplerden borç içinde yaşattı bizi ve dünyada umudun hiç bitmediğini insanın en kötü şeylere bile sabretmesi gerektiğini öğretti. En önemliside babam sayesinde herkesin mutlu olmak için doğmadığını anladım. bunlar sitem değil hayatımdan memnunum üç kuruşluk meselelerden intihar edenleri gördükçe kendi irademle gurur duyuyorum ve bunların hepsini babama borçluyum.
Henüz 11 yaşında falanım. Dışarıda buz gibi bir hava var ve lapa lapa kar yağıyor. Zaten kara pek alışık değiliz, akşama kadar tadını çıkardık bu yüzden. Akşam yemek falan derken, saat artık geç olmaya başladı, ancak dışarıda bahçeden hırıltılar geliyor, ne olduğunu anlamıyoruz. Birazdan babam bahçeye çıkacak ve kanadı kırılmış bir güvercini bahçenin köşesinde tir tir titrerken bulacak.
Sorun şu ki kuş korkmuş, artık kanadını hadsiz bir çocuk mu kırdı, ne oldu bilmiyoruz ama yanına yaklaşmaya çalıştıkça çırpınıyor, zaten kanadı bir değişik olmuş, babam daha da kötü olacağından korkuyor ve geride durmamı söylüyor. Gece 12 olmuş, ertesi gün erken kalkacağız ama işi gücü bırakıp güvercini kurtarmaya çabalıyoruz. Babam, yukarıdan çiğdem getiriyor, kabuklarını açıp çiğdemleri küçük bir tabağa koyuyoruz ki en azından aç kalmasın diye, ancak hayvan nasıl bir korktuysa yemiyor bile. Daha sonra ise babam avucuna aldığı çiğdemleri kuşun gagasına doğru götürüyor ve kuş beş dakika kadar tereddüt ettikten sonra babamın elinden yemeye başlıyor. Daha garibi, benim elimden yemiyor, tabağa koyunca yemiyor ama babamın elinden yiyor. Ben daha sonra yukarı çıkıyorum, babam da yarım saat daha güvercini besliyor ve en sonunda kuşu eline alıyor, dediğine göre hiç huysuzlanmamış elindeyken. Ertesi sabah da beraber veterinere gidip, kuşu tedavi ettiriyoruz.
