5 yaşındaydım denizli çameline bağlı bir köyde oturuyoruz babamın öğretmenliği gereği, su her yerde satılan alman tankı oyunu olan 999 in 1 kasetleri olan müthiş aterilerden alınması için günlerce gözyaşı dökmüştüm.
Alındığı gün sabahtan öğleye kadar oynamıştım babam 24-25 yaşında genç bir öğretmen o zamanlar. Her neyse eve geldiğinde ateriyi istemesine rağmen kolunu sakladigim yerden çıkarmadım, kıskandım herhalde ateriyi. Babamsa o sinirle suratıma güzel bir tokat indirdi 5 parmak izi suratıma sığmamış, ufak tonton yanaklarıma 3 parmağının izi anca sığmış. Ertesi gün ilçeye gittiğimizde mili eğitime uğramıştık oradakiler suratıma ne olduğunu sorduğunda düştüm demişim. Babam hâla o an aklına geldiğinde ne kadar utandığını anlatır.
senin canından olmuş, sen olmazsan yaşayamayacak, hayatında rol model edindiği, sırtını dayadığı ve o minicik elleriyle ilk nefesinden itibaren güvendiği insansın, babasın. bütün bu erdemleri yükleyip omuzuna sana güvenen minicik bir canı hayatı boyunca sürekleyeceği yaşamanına nasıl el kaldırır da yıkıp geçersin? bir fiske dahi vursan daha sonra onun içinde yaşadığı fırtınalara çare olabilir misin? babalık sıfatına kendini yakıştırabilir misin?
parasıyla beni okuttuğunu söyleyip, düşük not aldığımda döverdi.
benim kıyafetlerime çok para yatırdığını söyleyip, hala kıyafet istediğim için beni döverdi.
annemden nefret ettiğini söyleyip, ona benzediğim için beni döverdi.
onu rezil ettiğimi söyleyip, kolumdaki morluklar belli olmasına rağmen okula kısa kollu gittiğim için beni döverdi.
babam bir alkolik olduğu için beni döverdi.
kısacası o beni her zaman döverdi.
bir süre sonra alışkanlık yapıyor tabi.
Bir çocuk yaşı ne olursa olsun atılan dayağı unutmaz. Gelecekte sizi sevebilmesi ve psikolojisini olumsuz etkilememe adına hiçbir çocuk dövülmemelidir. Götü yiyen gitsin yaşıtlarına vursun, bağırsın..
- gece uyurgezerliğim tutmuştu, salonun ortasına işedim, sabah dövdü.
- sokakta oynarken akşam ezanını duymadım eve geç gittim kürekle dövdü.
- dersaneden çıkıp eve geldim, ödevini neden yapmadın dedi, canım istedi dedim, televizyon kumandasıyla dövdü.
Sonuç mu, para almak dışında kendisiyle pek konuşmadığım, konuşsam da anlaşamayacağım, öfkeli ve piskopat ve dediğine göre dindar bir insan. Üniversite okurken aramadığım, baba kelimesini haketmeyen, telefonuma ismiyle kaydettiğim yaradılmıştır. Nedeni ise asla olamaz, bir insan asla kendi canından olanın kalbini kırmamalı, incitmemelidir.
insanın insanı öldürmesi ne kadar canice bir davranışsa insanın insana hele de orantısız güç kullanmak kapsamında insanın çocuğa şiddet uygulaması canice bir davranıştır. Belki de ölümden sonra şiddet uygulanan kişinin bedeni ve ruhsal acısı sona erdiğinden dayak atmak öldürmekten daha da canicedir. insan insana neden şiddet uygular? Karıncayı incitmeyen insan çocuğuna neden dayak atar?
Doğarsınız ağlamanız için ebe dayak atar? Sonra anne baba dayak atar. Okula gider çocuk öğretmen dayak atar. Askere gider insan çavuş dayak atar. Oysa şiddet insanlığın en büyük ayıbıdır. Bunu her insan kabul eder. Ama söz konusu çocuk olunca hiç acımaz dayak yer. Karakola gidersiniz dayak yersiniz. Dayak her yerde vardır. Ama bu doğrumudur. Hiç kimse buna doğrudur demez ama dayak atmaya devam eder. Dayak yiyerek büyüyen insan dayaktan nefret etmesi gerekirken çocuğuna dayak atmaya devam eder. Nedendir bu çelişki. Çünkü insan kendini tanımaz. Kendini tanımayan insan kendini ifade edemez. Kendini çocuğuna ifade edememenin suçunu kendine yüklemez. Çocuğuna kendini dayak atarak ifade etmeye çalışır.
Öfkeli anne-babadan dayak yiyen çocuk, kendisi de öfkelendiğinde dayak atmayı veya şiddete başvurmayı öğrenir! Çocuklar hangi yaşta olurlarsa olsunlar, anne-babalarını öfkelendirecek ya da hayal kırıklığına uğratacak şeyler yapabilirler. Hatta bazen küçük bir bebeğin ağlaması bile anne-babada gerilim, stres ve çaresizlik duygusuna neden olabilir.
Ancak anne-babanın bu öfkesinin çocuğun canını yakacak hareketlere dönüşmemesi önemlidir. Örneğin, bazı kişilere zararsız bir davranış gibi gözükse de, küçük çocukların ve bebeklerin sarsılması beynin önemli zararlar görmesine neden olabilmektedir. Bebek ve çocukların sarsılması beyin kanamalarına ve bunun sonucunda da ölüm, felç, gelişme ve öğrenme bozuklukları gibi çok ciddi sonuçlara yol açabilmektedir. Bu nedenle uzmanlar, özellikle 2 yaşından küçük çocukların, sevme veya oyun amacıyla bile olsa sarsılmaması konusunda uyarıyorlar. Ayrıca bebekleri zıplatarak, atıp-tutarak sevmek de benzer sonuçlara neden olabilmektedir.
Çocuklarını hırpalayan insanların mutlaka kötü insanlar olması gerekmez, ancak bu kişiler genellikle öfkelendiklerinde ve stres altındayken kendini kontrol edemeyen kişilerdir. Anne-baba olmak zor bir iştir. Buna geçim sıkıntıları, işsizlik gibi sorunların eklenmesi de anne-babaların gerilim ve stresini artırır. Bu nedenle anne-babaların öfkelerini kontrol etmeyi ve sağlıklı biçimlerde ifade etmeyi öğrenmeleri büyük bir önem taşımaktadır.
