Önce ailem diyen babaların Türk filmlerinden kalan bu sahnesi şimdilerde ekmek için için olmasa da çok basitçe; çocuğunun ayağında gıcır "taygır" varken kendisi 5 yıl önce aldığı ve artık ayakkabıcıların da tamir için kabul etmedikleri ayakkabılarını giymekten gocunmadığı sahne olarak karşımızda.
akşam akşam beni üzmüş olan entrydir. ayrıca bunun nasıl bir acı olduğunu bilirim. insanı öyle bir etkilerki unutamazsın ve işte bir gün böyle bir entry gelir ve seni o güne tekrar geri götürür. zordur zor.
yemekte babaya bu gece arkadaşlarla dışarı çıkabilir miyim? diye sorarsanız babanın iştahı kaçar. peki gece esra'larda kalabilir miyim? diye sorarsanız baba sofradan aç kalkar.
ah babam ah! ben de senin gibi olabilecek miyim acep? yan yana resmimiz bile yok ama; böyle küçük gözüken aslı büyük olan şeylerde gizli sevgin. eyvallah babam.
bunları düşünebiliyorsan hissedebiliyorsan baban için üzülme o gerçekten hissiyatlı bir evlat yetiştirmiş haya sahibi bir evlat yetiştirmek artık çok zor.
çoğu çocuk 15 yaşında babasına karşı gelip evi terkediyor kaldıki aynı sofraya oturup birde onu anlayacak.
babasının parasını 3 kuruşluk kızlarla yiyende var babasını kazıklayanda hatta dövenide.sessiz görüntüyü hiç bozma kardeşim.
