Babam ölene kadar öğrenemedi de abim öğrenmişti lan benim. Zaten abim bize babalık yapıyordu babamdan hayır gelmediği için.
Nasıl mı oldu. Bizim okulun arkasında sigara içiyorduk o zamanki en yakın arkadaşımla. Rahmetli Abim de geçmez geçmez o gün geçeceği tuttu amına koyim. Sigarayı gördü tabi elimi arkaya sakladım da iş işten çoktan geçmiş. ilk kez o kadar ciddi görmüştüm geldi iliklerimi titreten bi sesle, o sigarayı at yoksa dilinde söndürürüm dedi. Ben de attım. O bakışlar nasıl anlattıysa soru sormadan evin yolunu tuttum. O akşam bana hayatımda tokat atmayan abim, bir mi yersin iki mi ağzım yüzüm kan içinde kalana kadar odaya kitleyip dövdü. Ben de karşılık veremedim amk abi sonuçta. Ama sigarayı da hiç bırakmadım. Sonrasında aramız kötü olur gibi oldu. Düzeldi bir müddet geçince.
Ben üniversite okumaya büyükşehire gittiğimde ziyaretime geldi. Üniversiteye başlayalı bir kaç ay olmuş, hiç unutmam. Karşılıklı oturduk o sigarasını yaktı ben duruyorum, ama benim bakışlar efsaneydi heralde ki rahmetli içeceksen iç piç dedi. Ben de yaktım bir tane. Sonra ne dövmüştün be abi dedim. iyi dövememişim lan baksana dedi. Gülmüştük sonra.
Lan gece gece bir kötü oldum.
Şimdi yüzüme gülen kimse beni o gün döven abim kadar iyiliğimi düşünmedi.
19 - 20 yaşlarındaydım, anneme ilk içtiğimde söylemiştim zaten çünkü keyfim önemli benim gizli saklı iş yapmak beni kasar.
annem biliyor ama o zamanlar yanında içmeme izin vermiyordu (şimdi tek sigarayı döndürüyoruz maşallah). ben annem izin vermiyor diye odamda içiyordum, evde herkes içtiği için de hiç sıkıntı olmuyordu.
neyse bir gün bilgisayar başında sigaramı keyifle içerken babam kapıyı çaldı, "ay perisi, ay perisi" diye seslendi. elimdeki sigarayı küllüğe bıraktım "efendim baba" dedim. kapıyı açtı, sigara görünmüyor ama duman çıkıyor. "sabaha bilgisayarı bana bırakır mısın, kahvaltı ederken facebook'a bakarım" dedi, "olur birazdan getiririm" dedim. odadan çıktı, hiçbir şey söylemedi.
sonra benim paketten sigara aşırmaya başladı, canım babam keşke yaşasaydı da paket paket sigara alsaydım.
babanın evladını sigara içerken ilk gördüğü andır. her baba farklı tepkiler verebilir. kimi görmezden gelebilir, kimi bağırıp çağırabilir, kimi de bir güzel dövebilir.
liseden mezun olduğum yıldı, üniversite sınavına hazırlanıyordum. bir yandan aşıktım, bir yandan kaçıp kurtulmak istiyordum her şeyden. annem anneanneme bakmaya gitmişti. kardeşim ve babama kahvaltı hazırladım, babam yedi ve çıktı gitti evden. o gider gitmez paketi çantamdan çıkardım. kendime bir bardak çay daha koydum ve bir güzel keyif yaptım orada. sigaramı söndürdüm, sofrayı topladım, ders çalışmaya başladım. tam o anda kapı çaldı. babam geri dönmüştü. "baba gitmedin mi sen?" dedim, "gitmedim." dedi. "telefonumu evde unutmuşum, geri döndüm." şaşırmıştım. "ama çok zaman geçti baba?" dememle babamın bana bir yumruk geçirmesi bir oldu. meğersem babam ben sigaramı içerken uzaktan beni uzun uzun seyretmiş. ayağa kalktım ve babam oturup ağlamaya başladı. kocaman devasa bu adamı kolay kolay ağlarken görmemişimdir ben. "ne yapıyorsun sen, bu yaşta ne bu?" diye bağırıp küfürler ediyordu bana. haklıydı, en yakın arkadaşı akciğer kanserinden ölmüştü ve babamın sigaraya karşı inanılmaz bir nefreti vardı. boynumu büktüm, babam cep telefonunu aldı, kafamı sevdi sevdi ve gitti. akşam eve döndüğünde de bu mevzuyu hiç açmadı. hatta bir daha hiç açmadı.
peki ben bıraktım mı sigarayı? hala içiyorum. ancak ne zaman sigaramı yaksam aklıma bu gelir. kendimle çelişirim hala. ama bırakamam.
