mesele babanın ne iş yaptığı değil onurlu yaşamasıdır, (adam banka müdürü dür ama onun bunun parasını tırtıklar), birde çocukları baban ne iş yapıyor tipi sorulara maruz bıraakmak doğru değildir, kendimden biliyorum , eğer çocuğun babası ölmüşse bu durum onun üzerinde depresif bir hal yaratır, bu tip sorularla çokça karşılaşmış birisi olarak,sorulmaması taraftarıyım , ayrıca ortada utanılacak bir durum da yoktur. ne iş olursa olsun (onurlu bir şekilde) çalışmak ayıp değildir.
8-10 köşe kasketli babasını koşulsuz seven insanlar için geçerli olmayan önerme.
baba olursanız evlatlarınız için nasıl çırpınabildiğinizi bizzat yaşarsınız.
not olarak düşeyim: şayet babanız pezevenk ve/veya muadili bir yüz kızartıcı meslek sahibi değilse, aslanlar gibi çırpınmışsa sizi adam etmek için o zaman sen utanıyorsan açık ve net söyleyeyim şerefsizin önde gidenisin.
baba yüz kızartıcı işlere karışmamışsa, yapılmasında eziklik sezdiğimdir.
ancak bizim ülkemizde ters giden şeylerden biri de budur; babası abuk sabuk yollardan para kazanıp, zengin olan utanmaz, gururlanır da, babası anlının akıyla, bileğinin gücüyle işçilik, amelelik, çöpçülük vs. yapan utanır, bunu saklar.
halbuki bu baba, çocuğunun utandığı o işten çocuğunu büyütüp, beslemektedir. bu velet ki, o utandığı mesleğin parasıyla utanmayı becerebilecek kadar büyümüştür.
insan sayesinde harclık aldıgı karnını doyurdugu gezip tozabilmesi için harclık dısı gelirine kufur eder mi hiç ya utanılır mı bundan. bu dupeduz serefsizliktir.
insan yemek yediği yere sıcar mı arkadasım bu ne hıyanettir. bu adamlar hiç dusunmeden 500 liraya ulkesinide satar.
ergenlikte bir çoğu insanın içinde bulunduğu bir psikolojik buhrandır. bu ruh halinde ilgili grubunun vereceği tepkiler olağanın genelde dışında olduğundan yadırgamam. büyüdükçe hangimizin babamız daha kıymetlenmez? zaman geçtikçe hangimizin sevgisi özlemi artmaz? hele bir de yuvadan uçunca.
ya bir de baba sonsuza kadar gidere? asıl o düşüncelerin beyinden taştığı günler o insan için gerçek bir utanç olur ve içinde hiç itiraf edemeden, babasından o özrü belki de dileyemeden kalır. siz onun gözlerine bir kere bakın bence pişmanlığınızı anlar. ehh ne de olsa babadır.
babasının mesleğinden utanmak, kişinin babasının mesleğini beğenmediğini belirtisidir. düşünmelidir'ki baba, mesleğini icra ederek evini geçindirebiliyor ise çocuklarını okutabiliyorsa o baba ile gurur duymalıdır.
eğer beyaz kadın, uyuşturucu ticareti, silah kaçakçılığı yapmıyorsa ( ki bunlarıda yapmış olsa baba insana bahşedilmiş ve bir gün elinden alınacak olan en muhteşem emanettir) utanmak bir yana eli ayağı öpülmelidir.
hain evlattır.hatta red edilesi evlattır.
insanda ulan allahsız o adam seni iyi şartlarda yaşatabilmesi için çalışrken sen bıdıbıdı yapıyon deyip osmanlı tokatı nın okkalısını yapıştırma isteği uyandırır.
insanın canını sıkar. Arkadaş ortamında biri size babanızın mesleğini sorduğu zaman veya siz açıklamak zorunda kaldığınızda ezile ezile söylersiniz. Cevap verirken muhattap olduğunuz kişinin gözlerinin içine bakamazsınız. Ortamdan koşarak uzaklaşmak istersiniz.
Bir ara imamlık yaptı babam. Nasıl utanmayayım? Göğsümü gere gere imam mı diyeyim? Sürekli minarelere tırmanıp maymun gibi sesler çıkarıyor mu diyeyim? zor.
Kişinin değil etiketci orospu çocuğu toplumun yüzündendir. Meslek gibi basit bi seyle bile ovunecek kadar egoist bi toplumuz çünkü. Neyse ben utanmam. Babam sonuçta. Benim için kardesim icin calışmıyo mu amk.
Utananlar çalışıp daha iyi yerlere gelsin bakalim.
Eğer babanız dolandırıcı veya kalpazan değilse aşağılık bir durumdur. Sizi var eden, canını dişine takıp büyüten fedakar adamdan nasıl utanır ki bir insan (!)
