şimdi bütün suç babamda mı? ben babamı suçlarsam o da bana özenip babasını suçlasa falan paradoksa düşermiyiz. nihayetine bu işin sonu hz. adem'e dayanır ama o ne yapacak, tanrıyı mı suçlayacak?
tamam nietzsche'nin düşünceleri çok güzel bende seviyorum ama neden suçu hep başkalarına atıyoruz ki? sorunun bizde olabilme ihtimali bizi neden bu kadar korkutuyor? başarılarımız bizimken onları kimseyle paylaşmıyorken; ortada bir başarısızlık varken sahiplenme duygumuz niye yok oluyor? hayatta başardıklarımızda bizimdir, başaramatıp yitirdiklerimizde. zaten her ikisi birleşip hayatımızı oluşturur yani bir bütündür. hayatınızın yarısını sahiplenip diğer yarısını kenara atmaktansa bütüne ulaşmatı deneyin, ahengi bozmayın.
