3 gün önceydi. 3 ayrı valizle çıktım evden. birinde kitaplarım. diğerinde eşyalarım. öbüründe ise yıkılmakta olan bir dolabı ani refleksle engelleyen yardım eli güzelliğindeki hayallerim...
çok olumsuz şeyler yaşadım. abartmak istemem ama annem ms hastası. yukarı mahallenin güzel çocukları bunu ''maç sonucu hastası'' sanabilirler. yok arkadaş, bildiğin hastalık bu. tam adı da multipl skleroz. söylemesi kadar bize yaşattıkları da zor. o yüzden hep kısalttık ismini. ismini kısaltırken ömrümüzü de kısalttık tabi. tekerlekli sandalye ile yaşamak zorunda annem. ani duygu değişiklikleri de yaşıyor. hastalık sonuçta. ve hastalık başa gelmişse çekilir. biz de çekiyoruz tabi.
ama ya babam?
57 yaşında. küçüklüğümden beri köyde her işine koştum. yardımcı oldum. 3. sınıfa giderken boyumdan büyük baklaları bile toplattırırdı bana. sesimi çıkarmazdım. anadolu lisesi'ni kazandım. sadece bir kez geldi okuluma. sorumsuzluğu yol olmuştu petra'ya. aldırmadım. düzelir dedim. kabuslar yaşadım. güç bela üniversiteye girdim. ilk sene kaldım. devamsızlık alınmıyor diye ''tekrar senesi''nde 2 aylığına ailemin yanına döndüm. küçükken yaşadıklarımı büyüyünce yaşamam herhalde umudu, fakirin ekmeği gibiydi. evi mi yakmaya çalışmadı, benim üzerime mi saldırmadı... kaç kez konuşmaya çalıştım. her defasında kavga noktasına geldik. bana ''seni öldüreceğim'' bile dedi en sonunda. kaçtım arkadaşım. kaçtım. kaçağım ben..
yerim yurdum yok benim.
yarim yurdum yok benim.
tanımadığım numaralardan arattırıyorlar beni. açmıyorum. en çok da 8. sınıfa giden kız kardeşim özlem'e üzülüyorum. kavganın ortasında bıraktım onu. 20 güne kalmaz sınava girecek ama evdeki tüm bu olumsuzluklar onun düzenini de bozuyor haliyle. affet beni özlem. yalnız bıraktım seni ve yalnız kaldım. her sabah hayvanların bakımıyla ilgilenir ilgilenmez köyden az aşağıdaki beldeye kumar oynamaya giden babamın evinde bıraktım seni, ne dediğini ne yaptığını bazen kendisi de bilmeyen annemin kucağında...
susuzluktan hep bitap düştüm butimar kuşu gibi... çevremde hep deniz vardı oysa ki...
benim babamdır ya, adam söylenir söylenir "amaaaan ne yaparsanız yapın" der, sonra yine başlar söylenir söylenir "amaaan ne yaparsanız yapın" der. ironiktir.
benim babam da huzuru bozan babalar arasındadır.
hayatınızda ona, hiçbir kötü söz söylememiş ve bir kere dahi el kaldırmamış olduğunuz halde; ağzına geleni söyler, ailenizin huzurunu bozar, kendi gözünde kendisi, hep haklıdır.
dışarıdaki insanların ettikleri laflarla gelir size saldırır, annenizin ve kardeşlerinizin huzurunu bozar.
insanların mutsuzluklarından nemalanır.
buna rağmen hala ve hala "baba" diyebiliyorsanız, çok merhametli bir yüreğe sahipsinizdir.
Babam emekli asker. 30 sene nizami yaşamış yeri geldi hayatı da zehir etti bize ama baba. Ne olursa olsn ne yaparsa yapsın varlığı yeter babasız huzur olacağına babanın bozduğu huzur candır.
