yıllar önceydi. bir gece vakti, haliyle uykumun tam ortasındayken, titreye titreye uyandım. gözlerimi açtığımda babamı gördüm. gözü dönmüştü adeta. kendini kaybetmiş gibiydi. daha sonra bana bağırdı.
- kardeşini de yanına al aşağı atla. çabuk.
inanamadım. dağ gibi adam devrilmişti gözümün önünde. cümlesini bitirir bitirmez arkasını döndü ve diğer odalara doğru koşmaya başladı. başımı ellerimin arasına aldım ve haykırdım;
+ babaaaaa. babaaaaaam.
derken yine içeri girdi.
- sana diyorum ulan. kardeşini al ve aşağı atlayın. çabuk.
tekrar içeriye doğru koşmaya başladı. sarsılmıştım resmen. hadi ben sigara içerken yakalanmıştım. peki ya el kadar kardeşim? ona kıyacak kadar da mı gözü dönmüştü? hadi gözü döndü diyelim, zaten birinci katta oturuyoruz. atlasak en fazla kolumuz bacağımız kırılır. nasıl bir cinnet bu diye sordum kendi kendime. nasıl bir delirme? sonra aklıma aileme kimin bakacağı geldi. her şey film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu birkaç saniye içerisinde. haykırdım.
+ babaaaaaaaa. babaaaaaaaammmmm
- ne var ulan it oğlu it. deprem oluyor al kardeşini çabuk balkondan atla. gerizekalı.
meğer o 99 depremi oluyormuş amına koyim. ben de babam delirdi sanmıştım.
not: bu entryyi trolllüğü bırakıp, celebrity günlerimdeki gibi yazmamı rica eden sevenlerime armağan ediyorum.
