pişmanlık emaresidir. hele ki palaskayla atılan dayaktan sonra. sanki az önceki scott adkins gitmiş, yerine adeta bir ilber ortaylı gelmiştir. ama yemezler zira o dayak yenmiştir.
sonrasında gelen vicdan azabının sonucudur.
hiç bir baba ne kadar kızsa da aslında, evladına kıyamaz ama demek ki zaman zaman, kısa devre yapabiliyorlar.
annelerde yapar bunu. önce döverler sonra severler. cinnet geçirme evresidir bu. terlikle dalar hatta bazen. *
sonra çocuk dayağın vermiş olduğu acıyla olduğundan daha da masumlaşır. haklı sebeplerden dolayı yemiştir büyük ihtimalle o dayağı. yanlışının farkına varır ve aslında oda bu dayak sonrası kibar bir konuşma, şevkatli bir dokunuş bekler. çekilir odasına uyuyomuş gibi yapar ama aklı az sonra açılacak kapıdadır.
velhasıl zaman geçip yaş ilerleyince o günlerden bahsedince yine yeniden gülersiniz...
aklınca kendini haklı gösterip "aslında ben iyi biriyim biraz önce senin ağzını burnunu kırmama bakma hepsi seni sevdiğim için" için gibi bir imaj bırakmak isteyen adamdır. sikerler böyle sevgiyi
