genelde güç delisi, otorite manyağı oldukları için çocuklarının önünde ağlamazlar. bu çünkü acizlik, küçük düşme, güçsüzlük göstergesi, yarı tanrı, dev ya kendisi nasıl ağlayabilir?
hıı amına.
ağlasa da umurumda olmazdı açıkçası sadece belki vicdanı var diye şüpheye düşebilirdim ama daha sonra gene yapacağını yapar şüphemi giderirdi.
16 yaşımda iken bana kendi morotumu aldı ben o tarihten itibaren motorsiklet kullanıyorum bundan 1.5 ay önce motorumla otobanda ilerler iken kaza yaptım motorum perte çıktı beni ambulans ile hastaneye kaldırdılar ben babamı aramadım üzülmesin diye amcama haber verdim o da babamı aramış babam hastaneye geldi benim dizime dikiş atıyorlardı o adamın ağlamasını gördüm ya benim annem de benim için ağladı ama o adamın ağlaması çok başka birşey be insan o kadar kötü oluyor ki elinizde olduğu vakitler de babanızı ağlatmayın teşekkür ederim..
annemin geçirmiş olduğu bir hastalıkta, çaresizlikten ağladığına şahit olduğum durumdur. bilinç altına yer eder. baba ağlar mı lan, baba o güçlüdür yapamayacağı bir şey yoktur inancında olduğunuz yaşlarda görülürse daha beter bir durumdur. allah kimseye yaşatmasındır.
(bkz: ağlama benim babam ağlama naçar babam kara gün geçer babam)
bir kaç sene önce kendi kardeşi tarafından ağlatıldı. öyle bir koyar ki insana, hayatınızda ilk defa bütün dünyayı karşınıza alıp babanızı savunabilecek güçte hissedersiniz. ayrıca o babayı ağlatan insan isterse melek olup gelsin yine de affedilmez ömür boyunca.
Şu yaşıma kadar görmediğim bundan sonra da göremeyecek olduğum şey.
Kalbi olan ağlar, yüreğinde zerre merhamet barındırmayan biri için oldukça zor bir duygu gösterimi.
Düşüncesi bile ağlattı. Onun gözleri dolsa ağlarım ben. Hele ağlıyorsa gerçekten üzüldüğü ve canı yandığı için.. . Onu ağlatan kimse korksun benden. Sebebi bensem, şükür bu güne kadar hiç olmadım, mutluluktan ağlıyordur o. Gurur duyduğundan olabilir. (bkz. üniversiteden mezun olmak)
ya da evleniyorumdur belki. Olamaz mı ? Olabilir.
türkiye'de ciddi bir baba problemi var, kabul. babalarla iletişim kurulamıyor, kimileri babalarından nefret dahi ediyor. böyle olmayan aileler bir tarafa, bu gruptakiler için dahi tarif edilemeyecek, ağır gelecek cinsten bir travmadır. hele ki ergenlik dönemine denk geldiyse bu şahit olma durumu, o babanın oğlu kendini bırakır, dünyayı zaten tanımamıştır ya, anlamlandıramaz gayretleri, hırsları, sevinmeleri, üzülmeleri...
kıymetsiz, saçma sapan bir hayat diye düşünür. çünkü babasına acımıştır!
az görülür. anneler pek çok şeye ağlarlar çünkü daha duygusaldırlar. bir baba ağlıyorsa, hele ki sizin yüzünüzden ağlıyorsa yapılacak bir şey yoktur. babamın benim yüzümden 2 kere ağladığını gördüm. biri sigara içtiğimi öğrendiğinde, diğeri de ben ağladığım için. hayatta kazandığım bütün başarılar, o'nun benimle gurur duyması içindir. dolayısı ile başarısız olmaktan çok korkuyorum. o bu kadar çalışıp götünü yırtarken, ben başaramamış olmaktan çok korkuyorum. cebinde kalan son parayı benim için harcamış birisi için ileride işim olmaz da bir mezar taşı bile yaptıramazsam diye de korkuyorum. milyonlarım olmasın umurumda değil, yeter ki ben babama layık olayım.
babalar kolay kolay ağlamaz. eğer ağlıyorlarsa gerçekten yürekleri yanmıştır, ya da gururları çok incinmiştir. onlar babaları ölünce hakikaten yıkılırlar. çünkü babaları kaleleridir. gururlarını da en çok çocuklarından aldıkları darbeler kırar. bana bu yapılır mı, derler ve hazmedemeyerek ağlarlar. hem de dövüne dövüne...
Değil ağlaması, gözlerinin dolması dahi içimi cız ettiren durumdur. Elinde olmadan sen de ağlarsın. Nadir görüldüğü için daha çok etkiler belki de. Gece gece özlemim kabardı bak başlığı görünce.
ilk kez Buyukbabanın olumu sonrası 'Öldü Batuhan öldü' diyerek omuzlarımda ağlamasıyla karşılaştığım durumdur. Tepkisiz kalmak imkansızdır. Siz de ağlarsınız. Her ne kadar babanızla anlasamasanız da, sorunlarınız olsa da babayı o şekilde hem de kendi omuzlarınızda ağlarken görmek bitirir insanı. Babaya daha önce hiç sarılmadıgınız kadar sıkı ve candan sarılırsınız.
dimdik bir direğin kendini çaresiz hissetmesi ne kadar kötüdür biliyor musunuz ? bahsettiğim maddi şeyler değil , o konularda hiç sıkıntımız olmadı zaten.
babamın canı kadar çok sevdiği arkadaşı vardı , mehmet amcam , arkadaş dediğime bakmayın , hem yakın kuzeni , hem de en yakın arkadaşı. hani mükemmel insanlar olur ya , öyle biriydi işte. ailecek sürekli onlardaydık , onlar bizde. o kadar bağlı o kadar iyiydik ki bütün eğlencemizi , keyfimizi onlarla yaşardık. bir de amcamın kızı ile birbirimizden asla kopmazdık , herşey mükemmeldi.
bir gün mehmet amcam kalp krizi geçirdi , bir süre yoğun bakımda yattıktan sonra öldü. ben size bunun acısını anlatamam , gerçekten kelimelere sığacak bir şey değil.
ilk defa babamı öyle gördüm. o yaşıma kadar bir kere bile babamın ağladığına şahit olmamıştım. o kadar çaresizdi, üzgündü ki. bende çok kötüydüm. o an öyle sıkı sarıldım ki ona. insanın en yakın arkadaşını kaybedince böyle oluyormuş demek. o anları hatırlamak bile çok üzdü beni.
