- ameliyattan çıkmışındır . herkes annen , ablaların , enişten falan filan ama bi babanı göremezsin yattığın yerden . meğerse eli bayraklı psikopat bildiğin baban ağladığını görmeyesin diye alçak bi koltuğa gömülmüş , gözlerini kaçırmak için köşekapmaca oynarmış .
- askerde gecenin bi saati kartlı telefonu boş bulmuşun . ararsın evi , annenle konuşursun . annen bi sürü ağlar ama sen gene de ona üzmeyeyim diye hem ağlamazsın hem de bi sürü yalan sıkarsın yok burada şöyle rahatım böyle rahatım diye . ama baban alır telefonu 'alo baba ' dersin ses yok . o zaman anlarsın ki adamın boğazına düğümlenmiş , 75 yaşında adam ağlıyor , sen de makara gibi boşaltırsın gözünden ne var ne yok damla namına .
şu filmi * baştan sona kadar izleyip de, 1:12:50 kısmına geldiğinde şu yaşıma geldim, kaç defa izledim çok fena oluyorum hala. itiraf edim gözümden bir iki damla yaş süzüldü.
baba ile anne yaşlandıkça insan onlara karşı yufka yürekli oluyor...
Alışılagelmiş bir şey değildir babanın ağlaması. Hep içine akıtmıştır çoğu kez gözyaşlarını. Öyle zamanlar vardır ki; işinden atmışlardır, maddi, manevi yokluğun, çaresizliğin pençesinde kıvranmaktadır. Eve bir ekmek, çocuğuna bir kalem bile alamadığı olur. Ölse yüzüne kimse bakmaz ama o bir kez bile şikayet etmez. Artık o başı karlı dağlar çökmüştür, sağlam kale tuzla buz olmuştur bir anda. Babalardan biz ağlamanın bile insancıllığını öğreniyoruz. bir yerlere saklanıp ağlıyoruz. En çok da kendimize ağlıyoruz.Belki de bu yüzden asla içten gülemiyoruz bu mahcubiyetten ve hep eğreti bir hüzünle yürüyoruz önümüze bakarak.
gayet insani bir durumdur, doğaldır ama biz görmesek daha iyi olur. "anam ağladı." diyerek yaşadığımız zorluğu anlatırız. ancak "babam ağladı." şeklinde bir ifade değil sözcük dağarcığımızda, kalbin karanlık koridorlarında bile yoktur. o ağlamadığı için babadır ve öyle kalmalıdır.
kendinden 20 yaş küçük kardeşini toprağa verdiğinde görebileceğiniz durum. yıkılmaz dediğiniz adam yıkılmıştır. gözlerinde gördüğünüz ışık gitmiştir artık. o ağladıkça sen güçsüzleşirsin. o ağladıkça sen daha çok ağlarsın. ne yapsan ne söylesen fayda etmez.
hayat gerçeğinin yüreğe şamar gibi indiği andır o an.
her şey yalandır aslında, her şey bir oyun dimi?! değildir. baba ağladığı an biter oyun. son perde. kapat tiyatroyu sahnenin tozu üzerinde kalsın üstad. şimdi ağlamak var. yürekten.
ilk kez babamı ağlarken gördüğümde oyun sandığım hayatın oyun olmadığını anlamıştım ben.
o güçlü, iradeli babayı bile ağlattıysa bu hayat var gerisini düşün demiştim tükürüğüm tıkanırken boğazıma.
yüreğime inen şamarın etkisi hala durur.
eğer kız çocuğu iseniz, belli etmemeye çalışmış ama sebebini bir türlü anlayamamışsınızdır..
babanız öldükten sonra anlarsınız.. çünkü aklınızda kalan baba figüründe gözyaşının yer etmesini istememiştir..
can yakıcıdır.
devrilmesine ihtimal bile vermeyeceğiniz koca bir çınar ağacının, kasırgaya yenik düşmesi gibidir.
yürek burkar..
istersiniz ki geldiği yere geri gitsin o yaşlar.
çünkü ''baba'' figürünü hiç o şekilde hayal etmemişsinizdir.
bir dağdır o hep, her zaman arkanızda hissettiğiniz.
olmasa, birşeyler eksik kalır, bilirsiniz.
Ve ağladığını gördüğünüz o an, ürperir, ezilir,gözündan akan bir damla gözyaşıyla sürüklenirsiniz.
psikolojinizde üzerinde illaki tedavi gerektiricek bir durum oluşturabilir zannımca. babasına aşık bir kız çocuğu için heleki ciddi anlamda tehlikedir. zira sadece düşündüğünüzde bile sizin gözlerinizden yaşlar akıyorsa gördüğünüzde hissettirebiliceklerinizi tahmin edersiniz... "evet elbette ağlayabilir, insan yahu sonuçta" deriz, diyoruz... fakat sadece düşünmek istemezsiniz bilmek istemezsiniz onun ağlayabiliceğini o denli üzülebiliceğini... yapsın ama ben bilmeyeyim dersiniz okadar...
ağlamayı öğrendiğim gündür sanırım. ağlamaktan kasıt belki sadece 10 saniyedi. fakat o an gördüm erkek olmak için ağlamamak kuralının olmadığını. babam o gün acıya değil sevince ağlamıştı. felç kalkmıştı ve hayatına geri dönmüştü. 8 yaşımdan sonra ilk defa o gün ağladım bende. belki uzun sürecek ama bende ağlamayı öğreneceğim birgün.
karşısında sizin de sarsılarak ağlamanıza neden olacak ağlamadır.
hele babayla hiçbir zaman çok yakın olamadığın halde, baba sana sarılarak ağlıyorsa, senin iki kat fazla ağlamana sebebiyet verir. bi yandan hayatındaki en büyük kahramanını o halde gördüğün için ağlarsın, diğer yandan daha önce bu kadar yakın olamadığınız, normalde sarılamadığınız için bu sarılmanın etkisiyle sevinçten ağlarsın.
yani ağlarsın da ağlarsın.. boğulurcasına, ölürcesine, doğarcasına hıçkıra hıçkıra ağlarsın..
kimsenin değerini giderken anlamak istemiyordum. kendime bile yabancı olup çıkıvermiştim. kalbime bir hüzün kondu sebepsizce. gecenin bir köründe o ıssız ve soğuk odada sebepsizce soğukluk çöktü üzerime. romanlar bertaraf olmu$tu, sustum, damlalar düştü sonra tek tek. rüzgarlar şahitti. rüyalara dalmıştım işte. kendimi aldatıyordum. aynalar sus pus olmuş, sorularıma yanıt bile vermiyordu...
yurtdışındaydım. çok çok uzaklarda. buralarda insan garip olur, yalnızlığı iliklerinde hisseder.
kalbimde bir nokta var, kara. tanımlayamıyordum. yine bir gün kontrastıyla yaşıyordum. sözcükler düğümlenir boğazda. telefonda yutkunuyordum. kendime güvenim gelmişti, bu sefer ayaktaydım. babamsa çoktan efkara dalmış, annemi teselli ediyordu işte. arkadan annemin sesleri geliyordu işte. babamın ağlarkenki halini hiç bilmiyordum. "bayramın kutlu olsun oğlum"; "ellerinizden öperim, sizlerin de..."
sustuk bir süre... sesimin tonunu yükseltince kendine geldi birden. "baba" dedim sessizce. çok uzak!!!
seni seviyorum baba...yine ağlattın beni, ne diyeyim ki?!
