babama çok benzememe rağmen bu konuda çok farklıyız o gözlerinin dolmasından hiç çekinmez utanmaz ben ise tam aksi kimsenin yanında ağlayamam gözüm dolsa hemen saklarim ama bence böyle olmamalı ağlamak insanı güçsüz göstermez aksine insan olduğunu kocaman yufka bi kalbinin olduğunu gösterir keşke ben de gözyaşını tutamayan bundan utanmayan biri olabilseydim.
annenin ağlaması gibi sıklıkla görülebilecek bir olay değildir. nadirdir. nadir olduğu için de insanı etkiler. 36 yıllık hayatta yalnızca bir kez şahit olunca, bir an noluyo lan diyor insan, eyvah yolunda gitmeyen bir şeyler var herhalde. hayatı boyunca erkekler ağlamaz mottosuyla yaşadığı için, ağlamasını saklamaya çalışması koyar insana en çok da. halbuki şöyle kendini kasmadan gürül gürül bir ağlasa çok rahatlayacak biliyorum ama..
dünya yı yerinden oynatabilecek bir olaydır. zira biz babalar ağlamaz diye biliriz.
allah babaları ağlatmasın, babayı ağlarken görmeyi bize nasip de etmesin. amin.
ben 9 yaşımdaydım. babam ağladığında. ben de ağlamıştım. ben babama babam da babasına ağlıyordu. zira dedem ölmüştü. dedemin naaşını salonun ortasına yatırmıştı konu komşu. babamı işten çağırdılar. ünüformasıyla dağ gibi babam bir anda yıkılıverdi babasının üzerine gözlerimin önünde.
bir kez gördüğüm ve beni şaşkınlığa uğratan olaydır.
baba karakteri çocuk için çok önemlidir. onu hep güçlü, baskın ve kararlı görmek ister. baba, ailenin temel direği, evini her türlü kötülüklerden koruyan ve varlığıyla ev halkına güven verendir. bu yüzden onu ağlarken gördüğünüzde eliniz kolunuz düşer ayaklarınız kırılır. gözünüzdeki baba figürü zedelenir, içinizi bir karamsarlık kaplar ve bir şeylerin kötü gittiğini düşünürsünüz. bu duyguyu askere giderken otobüs terminalinde yaşamıştım ve yıllar geçmesine rağmen unutamadım. allah rahmet etsin büyük insandı babam diğer tüm babalar gibi.
Babam aglarsa benim kollarim tutmaz ayaklarim saglam basmaz ne demek aglamasi be. bana guclu olmayi ogreten kisi mi ? Hayir hayir. ugruna can verilesi insan.
babam, babasından sevgi görmeden büyümüş.. hep dayak hep dayak.. zaten üvey annesi de pek istemezmiş.. o yüzden hep yatılı okula göndermişler pederi.. her neyse özet geçeyim..
hani bazı adamlar vardır.. ben yaşamadım, çocuğumu yaşatacağım, kimseye özendirmeden, 1 dediği 2 olmayacak gibi durumları kafasına koyar.. babam da o hesap beni büyüttü.. üstüme titredi. beni o kadar çok severdi ki başka kimsenin sevgisine muhtaç olmazdım..
bazen alaya alırdı, geleceğimsin ulan, zürriyetimsin, soyumun devamısın diye kafamı okşar öperdi yanaklarımdan jagler kokusu üstüme sine sine boynuna sarılırdım..
fakat onun sevgisine ne kadar layık oldum bilemem ama memleket değiştirdiğimiz için yeni başladığımız okula alışamamıştım. okulu bırakmıştım.. bir sonra ki yıl tekrar başlayıp 3. sınıfta yine kalmıştım..
suratına bakacak suratım yoktu.. ağlıyordum.. sınıfta kaldığım için değil.. derslerin sikimde olduğu için değil.. bir yılım heba olduğu için hiç değil.. babamın beni döveceğini düşündüğüm için hiç ama hiç değil.. sadece onu üzeceğim için ağlıyordum..
sevgilime anlattım bu durumu.. babama söylemeden önce.. aramış babamı.. '' baba oğlun böyle böyle sınıfta kalmış. ne olur fazla bağırma ona, sana karşı da mahçup.. açıktan okur yine de bitirir felan demiş.. '' sağ olsun.. *
eve gittim.. daha doğrusu babamın iş yerine.. bi müşteri var fön çekiyor.. suratım asık.. onun ki daha da asık. neyse işi bitti..
geç lan otur karşıma dedi.. ve başladı ; bak oğlum ben yokluk içinde büyüdüm, evden kaçarak büyüdüm.. bu mesleği öğrendim.. sana yanıma gel öğren şu işi dedim.. kadınların tribini çekemem dedin öğrenmedin.. okumaktan başka bir çaren yok.. 2 gün sonra ben ölsem sana kim bakacak ? hiç düşündün mü dedi.. düşünmemiştim. çalışırım baba dedim. sen mi çalışırsın lan.. olm sen zora gelemezsin.. benim oğlum masa başında çalışmalı.. bir imza ile iş bitirmeli.. ona herkes bey diye hitap etmeli.. derdi..
o konuşmanın sonunda gözleri doldu.. çocuk gibi ağladı.. o an kendimden öyle bir nefret ettim ki.. ben de ağladım..
şuan babamın dediği her lafı aklımda tutarak basamak basamak çıkıyorum. her şey senin hayallerin için baba.. seni seviyorum.
dimdik bir direğin kendini çaresiz hissetmesi ne kadar kötüdür biliyor musunuz ? bahsettiğim maddi şeyler değil , o konularda hiç sıkıntımız olmadı zaten.
babamın canı kadar çok sevdiği arkadaşı vardı , mehmet amcam , arkadaş dediğime bakmayın , hem yakın kuzeni , hem de en yakın arkadaşı. hani mükemmel insanlar olur ya , öyle biriydi işte. ailecek sürekli onlardaydık , onlar bizde. o kadar bağlı o kadar iyiydik ki bütün eğlencemizi , keyfimizi onlarla yaşardık. bir de amcamın kızı ile birbirimizden asla kopmazdık , herşey mükemmeldi.
bir gün mehmet amcam kalp krizi geçirdi , bir süre yoğun bakımda yattıktan sonra öldü. ben size bunun acısını anlatamam , gerçekten kelimelere sığacak bir şey değil.
ilk defa babamı öyle gördüm. o yaşıma kadar bir kere bile babamın ağladığına şahit olmamıştım. o kadar çaresizdi, üzgündü ki. bende çok kötüydüm. o an öyle sıkı sarıldım ki ona. insanın en yakın arkadaşını kaybedince böyle oluyormuş demek. o anları hatırlamak bile çok üzdü beni.
ilk kez Buyukbabanın olumu sonrası 'Öldü Batuhan öldü' diyerek omuzlarımda ağlamasıyla karşılaştığım durumdur. Tepkisiz kalmak imkansızdır. Siz de ağlarsınız. Her ne kadar babanızla anlasamasanız da, sorunlarınız olsa da babayı o şekilde hem de kendi omuzlarınızda ağlarken görmek bitirir insanı. Babaya daha önce hiç sarılmadıgınız kadar sıkı ve candan sarılırsınız.
