çocukluktur, çocukken yapılır. büyütmemek lazım çocuk aklını.
mesela benim oturduğum yerde fakir insan bulmak zordur. oyuncaklarımı her gösterdiğim çocuk ertesi günü aynısını alır ve zevkimi neşemi kaçırırdı. özendirmem zordu yani veletleri. bende mecburen kapıcının çocuklarına gösterirdim aldığım oyuncakları, her yerini kurcalar ve vaaay! nidaları atarlardı. sıkıldığımda bunlara verirdim oyuncaklarımı, o kadar sevinirlerdi ki anlatamam. bazen babasının onlara pazardan aldığı kum kamyonu ile benim uzaktan kumandalı yarış arabamı değiş tokuş ederdik. sevindirmeyi çok seviyordum garipleri, geçen bir tanesini gördüm iş hayatına atılmış büyümüş. vay abim! diye sarıldı bana, o kadar duygulandım ki 10 maaş ikramiye veresim geldi. babamın aldığı arabayı gösterdim sonra, hala baba parası mı yiyorsun? deyince utandım. sonra bağdat caddesine gidip çılgınca yarış yaptık, param hala her şeyden üstündü, bir güzel ezdim onu. kaplumbağa ile makara geçen tavşan gibiydim.
