vakti zamanında * para görünümünde çikolatalar vardı sarı. işten dönen anne, onu bir heves bekleyen çocuguna her gün para çikolatalardan getirirdi. bu annenin bankacı olması da ayrı bir ironi sebebiydi.
çocukluk yıllarının unutulmaz ritüellerindendir. akşama bir isteğimiz olup olmadığını soran babadan istenen en çok şey. kırmızı, fiyonklu rugan ayakkabıları saymazsak... her akşam daha yemek yerken uykusu gelen çocuğun, mesaiye kalan babasını gecenin bir vaktine kadar bekleme, mutluluk nedeni.
kimi babalarda iş dönüşü değil kahve dönüşü getirirdi çikolatayı.. çikolatasına, kağıt oynamak gibi iyi bir alışkanlıkları vardı ve babam oldukça şanslıydı.. hem deee en büyüklerinden.. ah ah çikolataların tadı başka birşey de yok..
bellidir babanın geleceği vakit. o vakte dakikalar kala gözlenmeye başlanır babanın yolu. eğer dışarıda arkadaşlarla oyun faslındaysak gücenmece kırılmacaya mahal vermeden kibarca uzaklaşılır arkadaş grubunun yanından. evdeysek kapıdan pencereden yolu gözlenir babanın. çikolata alındığı gibi yenemeyecektir elbette. öncesinde yemek faslını sona erdirmek gereklidir tez elden, yine de sofraya oturmadan şöle bir avuçlanmalıdır çikolata paketi ki iştah kabarsın. uzun lafın kısası baba elinde beklenilen üzere çikolatayla çıkagelir. bazen beş dakika erken, kimi zaman üç dakika geç; ama hep elinde çikolatayla.
tadelledir.. çikolatası yanağınıza bulaşır, içindeki küçük fındık parçacıkları dişinizin arasına kaçar. iş dönüşü çikolata getirilmesi yaşınız geçtiğinizde ise hiçbir çikolata bulamazsınız o tadı, o zevki.
kardeşimin ve benim zamanında akşam saati kapıda umutla babamı beklememize sebep olan şey.
sadece çikolata değil çogunlukla sakız olurdu o torbada ama yine de güzel bir histi.
napolitenle gelen takım elbiseli babanın tüm yorgunluğuna rağmen gülümsemesi herşeyden daha çok mutlu ederdi insanı çikolatadan da paradan da daha değerlidir o güven hissi ,huzur ve mutluluk
peki geçen zamanlarla ne oldu baba kapıyı bir kez çalınca açılmaz oldu çünkü dizi kaçar diye kimse götünü kaldırıp kapıya bakmıyor, o sevmli huzurlu yuvasına gelen adamın gülümsemesi silindi yüzünden kuşaklar geçti ama bir türlü ayak uyduramadı şu gençliğe, ayak uyduramadıkça anlam veremedi ,dizilerin başından kalkmayıp ,kapıda babasını dahi beklemeyip ,genelde kapıyı aralık bırakıp ,artık vücudunun şeklini almış koltuğa yerleşirken gelen babasına hoşgeldin bile demedi.
ama gelen çikolata da ,gülümseme de unutulmadı aslında, sadece gereken hasasiyet gösterilmiyor.*
insanı pavlov un köpeğine çeviren durumdur. babanın evdeki minikleri sevindirme şeklidir. baston çikolata do re mi
(bkz: çikolatayı kardeşten sonra bitirip karşısında yemek).
iş dönüşü kavramı babanın bikaç günlük seyehat dönüşüyse eğer eve gelir gelmez elindeki çantasını bırakmasına izin vermeden kucağına atlama sebebidir, ve tabiki tek çikolatayla yetinilmez, uzak kalınan her güne bir çikolata. *
