benim babam bakkal değildi ve hala öyle. ama ben küçükken kaç yaşımda olduğumu bilemesem de babanın bakkal olması durumunun çok süpersonik bir şey olduğunu biliyordum ya da öyle düşünüyordum.
çünkü küçük bir insanın en imrendiği şey futbolcu, şarkıcı vb. olmak. en çok kendine uygun gördüğü şey de para harcamadan süpersonik bir hayat sürmek. veresiye yazdırdığımdan mı bilmiyorum ama bakkal bana para vermeden harika şeyler: gofretler, cipsler,kolalar aldığım bir yer gibin gelirdi. şu yaşa gelince insan anlıyor ki bir olayı yok. hatta bazı bakkallar aşırı kazıkçı. ama küçükken öyle değildi.
bizim mahallede babası bakkal olan bir arkadaşım vardı. ben de biraz büyüyünce ve elime para emanet edilmeye başlayınca, o emanete anında ihanet eder, doğru bakkala koşardım, daha yeni yeni kafamda oturmaya başlayan para konusu, paranın bakkalın önüne konulması, bunun karşılığında bir şeyler alınması ve o paranın bakkalın olması şeklinde kafamda gelişiyordu.
işte benim "annee para" nidaları ve binbir uğraş sonucu aldığımparalar bakkala giderken, arkadaşımın cebinden hiç para çıkmıyordu. tabii öyle değildi ama benim gözümde arkadaşım istediğini alabilir, hiç de para vermezdi. bu bana çok koyuyordu. hala ara ara koyar. *
işte böyle yıllar geçti ve o bana bazı filmlerdeki barbarlar gibi gelen her şeyi alan, babasının bakkalını sömüren arkadaşım babasının çırağı oldu, hatta genelde o duruyor bakkalın başında.
işte öyle bir şey.
dünyanın en skimsonik finali oldu farkındayım ama "yapçak bişey yok".
