yıllarca gözünüzde canlanan, kimsenin bozamadığı, kimsenin yerini dolduramadığı kahramanın gözyaşları annenin, kardeşin ya da bir başkasının ağlamasından çok daha fazla içine oturur insanın. o hep güçlüdür, ağladığınızda geçti kızım, geçti güzelim, yok bişey diyip sizi susturmaya çalışır, sırf o halleri bile insanın aklından yıllarca silinmez, ama o ağlarsa, sizin diycek bişeyiniz yoktur, çünkü o oyuncağı kırıldı diye ağlamaz, o istediği birşey alınmadığında ağlamaz, düşüp dizi kanadığında ağlamaz, bir ölüme ağlar, belki içinde biriktirdiklerini bir anda döktüğü için bu kadar etkilenir insan, yakıştıramaz ki, görmemiştir daha önce, siz hiç süpermani ağlarken gördünüz mü? işte öyle acıtır insanın içini.
uzun bir süre ayrı kaldıktan sonra, tekrar yanına döndüğüm zaman bana sıkı sıkı sarılıp oğlum diyerek ağlaması hem şaşırtıcı hem de dayanılmazdı. o gün onunla beraber ağlamadığıma çok pişmanım.
bir erkek çocuğunun en çaresiz olduğu andır.
dedemin cenazesinde babam ağlamamıştı ama tam 1 sene sonra sadece babam ve ben mezar başındaydık. hayatım boyunca en çok güvendiğim yıkılmaz dediğim bir duvar gözlerimin önünde diz çökmüş hıçkıra hıçkıra ağlıyodu. belki de hayatta kendimi en çaresiz hissettiğim andı.
bana çok koyan bir olaydır. hatırlarsanız 4 erin şehit olmasına sebep olan pimi çekilmiş bomba suikastinde ölenlerden biri (bkz: ibrahim öztürk) idi. ibrahim abi babamın en yakın arkadaşlarından biriydi. onun ölüm haberini aldıktan sonra telefonu kapattı ve kendini bıraktı. o an kanım donmuştu...
sofrada telefonu çalar, kalkar açar. Birden sesi soluğu değişir, tepkisiz kalır. telefonu kapatır, başını iki elinin arasına alır, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlar. Herkesin kanını donduran ölüm haberi dökülür ağzından, ağlar...
2 kez şahit oldum.. yaşadıklarını, yaptıklarını, yıllar geçtikçe içimde mana bulan, hayranlığımı artıran duruşunu düşündükçe, o anlar geliyor aklıma.. çaresizlik, kendimi "sıfır" hissetme hali.. babamın ağlaması, şimdi düşünmesi bile çok dokunuyo.. babalar ağlamasın ya!
belki de bugune kadar canımı en çok yakan olay babamı ağlarken görmemdi. ki babam güçlüdür , belli etmez duygularını , yıkılmazdır, hem babalar ağlamaz ki, babadır işte o , candır, ağlamaz ki babalar, o kahramandır ağlamaz.. küçüktüm daha "ölüm" ne demek onu bile algılayabilcek yaşta değildim. hatırladığım tek şey dedemi birdaha göremiyeceğimi söyledikleriydi, uzaklara gitmişti çok. ve babamın gözyaşları.. kanım donmuştu ,anlamamıştım. babamın hıçkırıkları.. hatırladıkça cız eder hala içim. dayanamam , kıyamam, ağlamasın babam birdaha.
babamı hiç ağlarken görmedim ama en sevdiğim insanın babasının ağlamasına sebeb oldum. babasının ağladığını anlatırken hıçkırıklara boğulması babayı ağlarken görmenin ne kadar acı verici olduğunu anlamama yetmişti.
