19 yaşında körpecik bir gençken ilk defa bu başlığa entry’mi girmiştim. Şimdi ise 30’ların ortasına doğru hızla ilerlerken buluyorum kendimi. Her sene yaş aldıkça daha da derinleşiyor sana karşı özlemim. 3.5 yaşındayken kaybettiğim, hayal meyal anımsadığım, insanların hatıralarında tanıdığım babamın ellerimizden kayıp Cennet’e kanatlanmasının üzerinden 28 yıl geçmiş… Seni çok ama çok seviyorum, yakın bir gelecekte görüşmek üzere.
bir sen olmak için 15 yıl daha… huzur içinde uyu babam!
Gozlerim doluyor, daha da daha da ozluyorum seni... tanimasam da, hayal meyal hatirlasam da ve hatta birlikte gecirdigimiz surenin 7 kati kadari ayri kalsak da... biliyorum cennettesin, dunya gozuyle goremedigin oglunla bulusacagin gunu iple cekiyorsun.
bir sen olmak icin 22 yil daha... huzur icinde uyu baba
Yıllar geçtikçe yokluğunu daha da hissediyoruz. Aramıza yeni katılanların sana dede diyememesi ne kadar acı. Sen olabilmek için bir 25 yıl daha... Huzur içinde uyu...
Yıllar ilerleyip hafızalar köreldikçe seni zihnimde taze tutmak için hep o şarkıyı dinliyorum. Bir sen olabilmek için 26 yıl daha... huzur içinde uyu...
