--spoiler--
bugün sen belki hatırlamazsın ama, senin ölümünden bu yana tam iki yıl geçti. bu süre içinde ben daha iyi ve akıllı olamadım;
bu fırsatı da kullanamadım. oysa yıllar önce bazı zamanlar, sen olmasaydın bir çok şeyi yapabileceğimi düşünürdüm. şimdi artık suçun kendimde olduğunu görmek zorundayım. evet babacığım belki hatırlamazsın ama, bugün sen öleli tam iki yıl oluyor. kimseye asıl amacımı belli etmeden seni yaşatmaya çalışıyorum.
bana kızınca -bu çok sık olurdu- "senin aynadan gördüğünü ben 'dıvardan' görürüm." derdin. annemle birlikte bu 'dıvar' sözünle alay ederdik. şimdi benden küçük olanlara karşı bu cümleni kullanıyorum gülüyorlar. bu sözü kullanmakla aslında ne yapmak istediğimi anlamıyorlar tabii. sen anlar mıydın acaba ? eski kuşaklarla alay etmek istediğimi sanıyorlar. herhalde ben tam belirtemiyorum ne demek istediğimi. gülümsemenin içindeki sevgiyi anlatamıyorum belki. şimdiki gençler başka türlü babacığım her şeyden tek anlam çıkarıyorlar."
--spoiler--
franz kafka'nın babasına onun hakkındaki düşüncelerini anlatabilmek için yazdığı eseridir. konuş arak anlatsa babasının onu dinlemeyeceği ya da haklı çıkmak için onu hakaretlerle susturacağını düşündüğünden yazarak anlatma yoluna başvurmuştur. babasının onda eksik gördüğü, küçümsediği davranışlarına ve özgüvensizliğine babasının davranışlarının sebep olduğunu anlatmıştır. çok iyi şekilde tasvir edilmiş bir baba oğul örneğidir.
--spoiler--
gerçekte iyi yürekli ve yumuşak bir insandın; gelgelelim bir çocuğun söz konusu iyiyürekliliğe ulaşana dek aramasını sürdürecek kadar sabır ve cesareti yoktur.
...
benim gibi otuz altı yaşına varmış bir kimsede artık zarar görebilecek sağlam bir yer kalmamıştı.
...
bir diktatör gibi tıpkı; o da bir yol ülkesinin dışına çıktı mı, zulmünü gittiği yerde sürdürmek için neden görmez ve en değersiz insanlarla bile iyi kalplilikle görüşüp konuşabilir.
kafka benim sevgilim olsaydı onu ne kadar sıkıcı bir insan olduğuna ikna edip intihara sürükleyebilirdim sanırım. 110 sayfa boyunca babasına derdini anlatmaya çırpınıp mektubu göndermemiş bile. gönderse de babası okumazdı sanıyorum. yalnız kafka'nın üç günde yazdığı mektubu bugün binlerce insanın eser olarak okuması müthiş.
korkuyu beklerken kitabında yer alan bu hikaye, tüm eserleri içerisinde oğuz atay' ın kendisini en iyi anlattığı yazısıdır aynı zamanda.
onun ruhunu kendiminikine benzetmişimdir daima hakkım olmayarak. yıllar evvel bu parçayı okuduğumda sahiden de ne kadar yakın olduğumuzu idrak etmiştim. sonraları daha bir şefkatle öptüm fotoğrafını. ben de babasına kızgın çocuklardan biriydim. büyüdükçe esasında babama ne kadar benzediğimi, sahip olduğum tüm güzel duyguların kaynağının o olduğunu idrak ettim. en acısı kötü yönlerimin de onunkiyle benzeşiyor oluşuydu benim için. anlayıp, affetmek büyümeye delalet sanıyorum. onu affettikçe mi anladım, anladıkça mı affettim bilmiyorum fakat ilk kez birinin özlemiyle ağladım. benzeşmek her zaman o kadar iyi değil, ikimiz de duygularımızı belli etmek konusunda beceriksiziz, üstelik yabancıymışız gibi büyümüşken ben, her şey daha zor oluyor.
dinlemek isteyenler için bu güzel bir seslendirme olmuş.
