çocukluğumun hatırladığım en zalim insanıydı babam.
dört kardeştik 2 kız 2 oğlan.biraz sert mizaçlıydı babam ama sadece bana ve abime karşı.benim çocukluğum kızkardeşlerimi kıskanmakla geçti.babam abimle bana karşı ne kadar soğuk ve ilgisizse iki kızkardeşime karşı o kadarda sevecendi.
mesela ben çocukluğumda babamın beni hiç kucağına aldığını hatırlamazdım oysa kızkardeşlerimi kucağından indirmezdi.abime ayda yılda yeni giyecekler alınır bana hiç alınmazdı abimin eskilerini bana verirlerdi ama kızkardeşlerim barbi bebek gibi giydirilirlerdi.dolayısıyla kızkardeşlerim ortada pamuk prenses gibi dolaşırken ben kendimi külkedisinden bile daha ezik hissederdim.o zamanlarda kendi kendime söz veririrdim.
büyüyünce asla babam gibi bir baba olmayacaktım.
biraz büyüdük ergenlik çağına geldik.ergence her isteğime karşı çıktı babam.mesela avrupaya gitme planımı mahvetti.okulu bırakıp dansçı olmamı engelledi.17 yaşımda çıktığım kızla nişanlanmama izin vermedi.kaynayan hormonlarımın etkisiyle kendi kendime bir kez daha söz verdim.
büyüyünce asla babam gibi bir baba olmayacaktım.
okul,askerlik derken kendi dükkanımızda çalışmaya başladım.ben askerden gelip dükkana başlar başlamaz babam dükkanı açmayı bıraktı.ben sabah saat yedide dükkanı açıyordum babam akşam saat sekizde gelip "hadi git yat sabah erken kalk diyordu.yaşıtlarım gezip tozarken ben mahkum gibi dükkandan çıkamıyordum.bütün gün müşterilerle cebelleşiyordum, yıllarca bir kızla çıkacak zamanım olmamıştı.arkadaşlarım tatillere giderken ben dükkanı kapatıp yemeğe bile gidemiyordum.o zamanlar hep kendi kendime tekrar ettiğim tek şey vardı;
büyüyünce asla babam gibi bir baba olmayacaktım.
evlendim.
babam vefaat etti.
bende baba oldum.
hiç uzatmaya gerek yok.
baba olmanın sorumluluğunu ve zorluğunu gördüm.
asla babam gibi bir baba olamayacağım diyordum ya,
olamazmışım.
