rastlantısal olarak babamsın. Beni yaparken bana sormadın . benim için yaptıkların umurumda değil sana bakmak zorunda değilim aksine sen ben ölene kadar bana bakmak zorundaydın. Ben kendi hayatımı tek başıma özgürce ve kendi bildiğim şekilde yaşayacağım hiç kimsenin inancı benim umurumda değil ne dediği de.
Sana üzülmem biliyorsun değil mi? Artık umrumda olmadığını biliyorsun, yani umarım. Daha 13 yaşında ergenliğe yeni girmiş bir çocuktum ben ve o yaşımdan beri ilaçlara mahkumum. içmesem deliriyorum baba biliyor musun bunu? Ama bilemezsin. En son seninle dertleştiğimde 8 yasındaydım. Kaç yıl oldu baba? Saydın mı hiç?
Peki sorguladın mı kendini, vicdanını?
O benim çocuğum olamaz, kudurmuş derken de babamdın, aferin derkende. Peki fark neydi baba? Sana söyleyeyim o fark benim aptallığımdı. Seni bu kadar önemsememem gerekirdi. Ben sensiz büyüdüm. Bana sadece maddi olanak sağladın sen. En kötüsü bu işte. Hayattasın ama ölmüş gibi bir acı veriyorsun ve benim içimde hala seni seven bir parçam var. Ama nasıl severim aklım almıyor.
senden nefret ediyorum değil yüzünü görmek varlığını hissetmek bile benim için bir işkence çocukluktaki ihmalkarlığının bedelini tüm kardeşlerimle birlikte sana bakmayarak cenazenin ortada kalışını görerek izleyeceğim. umarım en acı şekilde hayatını kaybedersin. hatta cesedinle uğraşmamak bile benim için büyük kazançtır. kanser ettiğin annemin yüzüne her baktığımda içimden resmine bakıp sana lanet okuyorum. cenazeni köy mezarlığına gömdürmemek için herkesle anlaştım. kadavra olman senin için son büyük sevabın olur. adeta gün sayıyorum.
işten çıkınca eve gelmek yerine kahveye gittiğin, seni görmek için saatlerce pencerede beklediğim günleri hiç unutmayacağım. bu yüzden sana fazlasıyla kırgınım ama yine de iyi ki benim babamsın.
Arkadaşlarıma bakıyorum aileleri hep yanında, seviyorlar çocuklarını, destek oluyorlar, mutlular..
Sen neden hiç benim yanımda olmadın? Beni neden sevmedin? Duymaya ihtiyacım olan şeyleri hiç duyamadım senden. Camın önündeki çiçeğe gösterdiğin şevkati göstermedin bana. Görmem gerek sevginin birazını bile göremedim. Annemle konuşmadığımı bildiğin halde sen de uzaklaştın benden.
Ben sana bakınca öğrendiğim tek şey nasıl ebeveyn olmamam gerektiği. Teşekkür ederim bunu bana öğrettiğin icin. Şimdi farkında değilsin ama beni kaybettin ve beni nasıl kaybettiysen diğer çocuklarını da öyle kaybedeceksin.
şey demiştin, hatırlıyor musun? “seni seviyorum, insan kendisini seveni mahçup etmez.” bu sözün ağırlığını çok küçük yaşta kalbime yükledin diye başta sana kızıyordum, anlayamıyordum.
sonra bizi mahçup etmemek için ne kadar çabaladığını nelerden vazgeçtiğini gördüm, kuru bir teşekkürü hak etmiyorsun biliyorum. bunlara rağmen mahçup ve duru tavrı öğrettiğin, onunla bütünleştiğim için sana teşekkür ederim. Allah’ta seni çok sevsin.
Sırf sen yanımda ol diye, emekli olup evde sıkılma diye kendi işimi kurdum baba. Ve senin varlığın dahi başarımdaki en temel sebep.
Babasını kaybeden tüm kardeşlerime Allah sabır versin.
Kibrini ve sorumsuzluğunu ailenden daha ön planda tuttun hep. Bunları hatırladığımda aklıma hep o günü getiriyorum. On yaşındaydım bir akşam markete alışverişe gittiğimizde, elimden tutmuştun. O günden sonra elimden bir daha hiç tutmadın. Beni hiç tutmadın. Bir tek kızın olduğumu hiç hatırlamak istemiyorum. Hayata bir sıfır geride başlamış olmama rağmen, yaptıkların ve yaşattıklarından ben çok ders aldım. O yüzden sana teşekkür ederim. Farkında olmadan bana iyilik yaptın aslında, bana kendi başıma nasıl ayakta duracağımı öğretmiş oldun...
Kurban olduğum dikkat et kendine. Hiç bakmıyorsun yaşına başına paldır küldür dalıyorsun herşeye. Tam olarak istediğim gibi bir baba olmasan da benim için çoook kıymetlisin. Allah senden razı olsun canım babam. Ayrıca Mizahı senden öğrendim. Şakacı komik seni.
kinimi diri tutuyorum, yaşadıklarının temel sebebinin sen olduğunu hatırlatıyorum kendime hemde hergün. en büyük korkum senin gibi olmak, senin adin gecince tek mutluluğum sana hic baba dememiş olmak.
