"yine olsun yine izlerim" ve de akabinde "olmus bu adam" dedirterek cagan irmak'a asık olma sebebi olabilecek film. izleyeni aglamaktan gulmeye o kadar hizli surukluyor ki, kahkahaniz gozyasiniza karisiyor cok fena. Agladim mına koyiim.
bizden bir filmdir kendileri. onun için çok sevdik. senaryo olarak, oyunculuklar olarak, görüntü kalitesi olarak, müzik olarak ve işlenen ince mizah olarak harika bir filmdir. fakat !
işte bu fakat kelimesi bir çok şeyi bozmasına karşın filmle ilgili hiçbir düşüncemizi bozamamaktadır. lakin, illa bir filme mi gerek vardır kişilerin düşüncelerinden asla vazgeçmeyeceklerini, düşüncelere zincir vurulmayacağını anlamamız için?
gerek yok hiçbir kimsenin cevap vermesine. karanlık sinema salonlarında doyasıya herkesi ağlattığı için teşekkürler çağan ırmaka. her izleyiciye aslında bir ailesinin olduğunu, özellikle erkeklere birer babalarının varolduğunu hatırlattığın için teşekkürler çağan ırmak.
çağan ırmak tarafından çekilmiş olmasına rağmen, fazla övülmesinden dolayı tepki duyduğum ama izleyince filme çok çabuk ısındığımı farkettiğim güzel film.
gerek baba* ve oğulun* karşılaştığı sahneler ve gerekse saf abi* ile girilen diyaloglar. mutluyuz di mi sadık
(not: filmi beğenmiş olabilirim ama ben bu çağan ırmak a hala ısınamadım)
çağan ırmak'ın performansını bilen ve çemberimde gül oya'dan sonra daha fazla beklenti içine girmiş insanların beklediklerini bulamadıkları vasat film.
filmin ilk sahnelerinden birinde babanın kucağında oğluyla, karım gitti bebek geldi demesinden itibaren ağlamaya başladığınız film. Türkiye'de ailece oturup izleyebileceğininiz kaliteli film çekilebileceğini kanıtlayan yönetmen Çağan Irmak'ın şahaseri.
sinemada izleyip doya doya ağladığım, izlerken babamın bizimle gelmediğine hayıflandığım harika film.
aylar sonra şehirlerarası bir yolculukta muavin izlenecek film cd'sini yerleştirir ve o da ne 'babam ve oğlum'... muavin çağırılır,
- başka film yokmu?
-bu var sadece, neden sordunuz?
-e ağlarız..
yanıt olarak bir paket peçete geldi. film izlendi, ikinci kez izlendiğine, otobüste olunduğuna filan aldırılmadan, bir daha iyice ağlandı.. yanımdaki öyle hıçkırıyordu ki iyice gaza geldim. mola yerinde dayak yemiş suratlı bi sürü kişi, burunlarını çekerek otobüsten indi.. ama dışarıdan bakanlar ne düşündü bilemem..
film bittiginde şurası böyle olsaydı aslında şu sahne gereksizdi, keşke orda böyle yapmasaydı, ama orda aks hatası vardı, dedim önceleri kıskançlıgıma vurdum ama gerçekten benim için ortalamanın çok altında bir film. nasıl o kadar ödül aldı anlayamadım. altın portakala aday olmamasına da bir hayli sevindim. bir de şunu artık anlamamız gerekiyor: her aglatan film güzel degildir.
herseyretmeye başladığımda keşke ilk kez seyrediyor olsam dediğim ve sonra ilk kez seyrediyormuş gibi seyrettiğim , duygulandığım, güldüğüm sarhoşken kesinlikle kesinlikle ve kesinlikle seyredilmemesi gerek süper film.
türk sinemasında son yıllarda yapılan başarılı filmlerden biridir. filmin başındaki doğum sahnesi daha ilk dakikadan insanı büyük beklenti içine sokmaktadır çünkü oldukça hüzünlüdür. fakat filmin ilerleyen dakikalarında kayda değer nitelikte, etkileyici sahne pek yoktur. yani filme gittim şöyle ağladım böyle ağladım dedikleri kadar yoktur. ya büyük beklentilerle gidip izlediğim için etkisiz olarak değerlendiriyorum ya da biri benim duygularımı almış götürmüş bilmiyorum.
(bkz: ölmeden önce izlenmesi gereken filmler)gözyaşlarınızı pınarlarından çıkartıp alt kirpiğinize hapseden, her karesinde biraz daha ıztırap çektiren,film ilerledikçede iyi tamam ağla hadi diye en can alıcı karelerini gösteren, muhteşem kelimesinin dahi karşılığını bulamadığı için sözlükten kuş olup uçmak istediği çağan ırmak filmi.
