çocukken gidince cümlenin öznesi, hatırlanamayan sözlerdir.
ama eğer ben ona dedikleri kadar benziyorsam bi "hiç bırakmayacağım sizi" çakardım heralde. ne bileyim.
sözler tutulmayınca değil de hatırlanmayınca daha bi koyuyor be sözlük.
a: sana kardeş geliyor electron
ben:kardeş ne ki?
a: senin gibi işte. bizim diğer çocuğumuz. beraber oynarsınız.
ben: tamam ama adı şirin olsun
a: olmaz şirin. başka isim koyarız belki
ben: ya baba yaa anneme bişey deee. adı şirin olsun kardeşimin
b: tamam tamam şirin olur adı
dokuz ay sonra...
b: electron bak kardeşini getirdik.
ben: yaşasın şirin geldii
b: adı şirin değil. şener.
ben: yaa baba söz vermiştiniz ama yaa banane yaaaaaa. ühüüüüüüüüüüüüüüüüü.
bir daha hiç söz vermedi babam bana. hiç bir şey için...
gün boyu çalışan fırın yüzünden sigortalar atar, mutfağın ışığında kısa devre meydana gelir ve yeni ampul takılmasına rağmen yanmaz:
annem: hadi yap şuranın ışığını da yemek yiycez bak karanlıkta kaldık.
babam: yav şimdilik abajurla idare ederiz akşam akşam başıma iş çıkarma yarın yaparım. (aradan 3ay geçti hala yapmadı. hayır sanırsın kutuptayız da gün dönmedi hala. teallam.)
genellikle okulda ki başarını arttırman için seni teşvik edecek sözlerdir.
anadolu lisesini kazandığımda playstation 2 alacaktı, sene 2013 be sözlük, bir kaç aya playstation 4 çıkıyor..
Üniversite kazan sana kırmızı bir araba alıcam yavrum demişti yalana bak seneler gecti hala almadı su an okulu bitir alicam diyor ama bakalım hayırlısı be sözlük.
