ablama bağırıyor dövmeye yelteniyormuş ama annem önüne siper olmuş ablamın, arada kendi nasiplense de engel oluyormuş. ben de yeni yeni ergenliğe giriyorum o sıralar kanım kaynıyor tabi. sesleri duyunca yanlarına gittim. 3-4 metre öteden manzarayı görünce "gücün ona mı yetiyor, gel beni döv !" diye bağırdım. velhasıl kelam gücü bana da yetiyormuş.
ulan sanki her şey benim bu lafı demem içindi. ben bağırınca hemen ablamları bırakıp beni dövmeye geldi. iyi de dövmüştü.
edit: şimdi düşündüm de annem beni döverken hiç engel olmadı, kesinlikle benim dayak yemem için böyle 1 tezgah kurmuşlar. ablalarım şimdi gülerek anlatıyorlar. "aldı koridorun sonuna attı..." ayıp ayıp ben o dayağı kimin için yedim sanki.
babamdan sade bir defa dayak yedim dolayısı ile efsane de o oluyor.
altı yaşındayım hiç unutmam, babam annemle tartışmış ben de "baba bana dondurma al" demiştim. artık nasıl sinirlendiyse "yazın ortasında dondurma mı yenir ?" diye bağırıp şamar atmıştı. ben de "yenir, yenir" diye ağlıyordum. sonra gönlümü almak için çok çaba sarf etmişti. duygulandım.
