Hayatım boyunca yaşadığım ve fazlasıyla sinir bozucu bir duygu.
Öğrencilik hayatı son bulduğunda, bir de aylardır iş aramanıza rağmen bulamadığınızda eskisinden bin kat daha fazla utanırsınız. Artık kitaptı defterdi zarttı zurttu diye bahane edebileceğiniz şeyler de kalmamıştır.
Eskiden araya annemi sokarak durumu kurtarıyordum fakat artık annem de bu duruma isyan ettiği için başa çıkabilecek bir yöntemim kalmadı. bu kadar zor olmalı mı gerçekten yoksa bir ben mi bu kadar zorlanıyorum acaba.
Bu gidişle fazla gurur göze vuracak ama hadi bakalım hayırlısı. *
sürekli yaşadığımdır. daha maaş almadığım için param yok. şu zamana kadar da babamdan hiç para istemedim, babam hep vermiştir. hep aramızda şu diyalog geçer.
-harçlığın var mı oğlum?
+var baba.(kuruş yok)
-al şunu cebinde dursun.
+gerek yok baba gerçekten var.
-yanında bulunsun oğlum.
Çocukların, öğrencilerin ve hatta yetişkin fakat bir sebeple iş bulamayarak kötü bir dönem geçirmekte olanların elbet dayanacakları babaları veya o derecede yakın bir aile büyüğüdür.
Ancak, ülkenin ekonomik koşulları, sosyal adalet sistemi göze alındığında, ortalama bir babanın cebinden çıkartıp çocuğuna verebileceği para bellidir. Bu durumu gören çocuğun babasından para isterken utanması, gerçekleri ne kadar iyi kavradığının ve vicdanının göstergesidir.
erdemdir. baba da olsa istemek zordur. istetmeden veren babalar çocuklarından bu duyguyu esirgemiş olurlar. bu zaviyeden bakınca "ben çektim, yavrum çekmesin." anlayışının öğrenme ve tecrübe etme önünde tatlı bir engel olduğu söylenebilir.
