Erkek çocuklarında sıklıkla görülen bir humma, yaşlandıkça utanıyorlar ettikleri ibretlik kavgalardan...
Boşanmış bir ailenin çocuğu değilseniz babanızı sevin.
Hayat pişmanlıklar için çok kısa...
benim yaşıma gelince anlarsın diyen babayı dinlemek gerekir. çünkü bir çok insan eninde sonunda hak veriyor zamanında dinlemeyip düşmanlık ettiği babasına.
Bazen babadan bazen de çocuktan kaynakladan ancak ne yapılırsa yapılsın insan babasını yada çocuğunu değiştiremeyeceği için kabul edilmek zorunda kalınan durum.
bayramda babamla abilerim genelde yaptıkları üzere bayram kavgalarını yapıyorlardı. ben zaten herkesin içinde bile izole olmayı becerebilen biri olarak susuyor ve elimden geldiğince kimseye bulaşmıyordum. ama en sonunda kavganın yönü bana döndü. yalan yok ilk başta babamı sevmediğimi düşündüm. genelde davranışlarında bana özel soğukluk. herkesin arasında en çok beni aşağılaması falan bir anda aklıma geldi ve az da olsa isyankar bir tavır takındım. bulunduğumuz bölgeden ben ayrılırken dedem (her zaman aramız iyi olmuştur.) sadece benim duyacağım şekilde. yapma böyle, konuşan el değil baban dedi. ben yinede yürüyüp hiddetle ortamdan ayrıldım. ama dedemin o sözleri yankılanıyordu kulağımda. konuşan el değil baban. şimdilerde gene kötü davranışları oluyor. genel anlamda bana inanmıyor. ne olursa olsun nedensiz şekilde bana güvenmiyor. ben üzülüyorum ama babam hakkında bir şey düşünecek olsam yine kulağımda o sözler. konuşan el değil, baban.
gerçekten de o her durumda bana göstermese de benim için çabalayan, beni yine sevip kollayan, elinden geldiğince benim geleceğime yatırım yapan babam.
çok çok çok istisnai durumlar hariç yapılmaması gereken davranış.
baba - ana dediğimiz insanlar hayatlarımızı kendilerine borçlu olduğumuz varlıklardır. bu çok klişedir lakin hakikaten hakları ödenmez.
ana ve babadan size direkt olarak ve kasti bir şekilde zarar gelmediği sürece onlara bakmakla yükümlüyüz. ki böyle babalar analar bir elin parmaklarını geçmez. istisnalar kaideyi bozmaza geleceğim arkadaşlar. en kötü ana baba denk gelse sana, yapabileceğin tek şey arana mesafe koymaktır. fazlasını yapamazsın. yapmamalısın. ahlakın burada üstün gelmeli nefsin değil.
diyelim ki en kötü seçenek başınıza geldi ve onların yaptıkları yüzünden anne babanızla iletişimi kesmek zorunda kaldınız. evlat olarak sizin yüzde yüz haklı olduğunuz bir durumda bile onları gözetmek sizin evlatlık vazifenizdir. he belki sevgi gösterisinde bulunmazsınız, yanlarına sokulup sarılmazsınız ama uzaktan uzağa onları korumalısınız. siz olduğunu bilsin yada bilmesin. özellikle yaşlılık dönemlerinde. elden ayaktan düştükleri dönemde.
kendi hayatımdan örnek vereyim. dedem ileri derece babannem ise orta seviyelerde alzaymır hastaları. allah yardımcıları olsun. anam özellikle babam şuanda biz evlatlarına ders veriyor bu konuda. anne-babaya nasıl bakılırın dersini veriyorlar. allah onlardan razı olsun. hakikaten şanslı dört kardeşiz biz. her birimizin aileleri var. çocukları var. bize anne baba olanlar şuanda kendi ebeveynlerine anne babalık yapıyorlar. bu hastalık çok zor bir durum bildiğiniz gibi değil. size 90 yıl boyunca anne babalık yapmış insanlar bir sabah "sen kimdin oğlum" şeklinde soru sorunca işte işler o zaman değişiyor. ayrıntıya girmenin lüzumu yok.
diyeceğim arkadaşlar anne baba değerli varlıklardır. anne babaya kötü karşılık şeklinde bir alternatifimiz yok. onlar size ne yaparlarsa yapsınlar. her şekilde onları koruyup kollamalıyız. işlerini görmeliyiz. bunun karşılığı allah katındadır. sadece allah'ın rızasını kazanmak adına bunu yapmalıyız.
aklıma "kayran kaynatmakla olur mu şeker, cinsini s*ktigim cinsine çeker" lafını getirdi...
beyni olmayanlar için o eleştirdiğiniz babalarınızın laciverti olacaksınız çok çok, o yüzden fazla da şeetmeyin.
bir de şunu merak ettim: babalar acep çocukları için ne düşünüyor?
ben yıllarca babama karşı hiç birşey hissedemedim. ne iyi ne kötü. ha sokaktaki ahmet efendi ha babamdı. çünkü emeği yoktu. ölüm haberini duyunca ne hissediyorum diye düşündüm. yine bir hiçti. ne biliyim ya anlatılmaz yaşanır..
Yargılamak çok ama çok kolay dışarıdakiler için. Insan babasından nefret eder mi di mi?
Brnim hayatımda sevmek için çabalayıp yine de bi türlü beceremediğim tek insan babam.
Korku filmi gibi. Bi zamanlar gerizekalılık yapıp insanlara anlatmaya çalışırdım. yok be derlerdi x amca o kadar da değil. Dışarıdan herşey on numara. Ama aynı evin içinde kafayı yiyorsunuz bir süre sonra. Ve size kimse inanmıyor.
Az kaldı ama. Mezun olup kendi evime çıkıp insan gibi.bi kaç sene yaiadıktan sonra bakıcam hayatımın nasıl şekilleneceğine.
Ben kimim, neyim? Ne severim? boş kalsam ne yaparım mesela? gerçekten bilmiyorum.
Trajik ya da anormal bir durum değil aslında ama nedense garip karşılanıyor. Herkes birbiriyle iyi geçinmek zorunda değil ki. Babanız sarhoşun, umursamazın, baskıcı aptalın teki olabilir. Size hak etmediğiniz şekilde davranabilir, bu da nefretinizi tetikler. Bu kadar basit.
