hala işi şakaya vurduran ibneler var. taşşak geçmiyoruz burda. babasından dayak yiyen ne kadar çocuk hatta genç var biliyor musunuz?
genelde karşı koyamayacak durumdaysanız elinden geleni yapmasına izin verirsiniz. bırakırsınız kendinizi. belki öldürür de kurtulurum diye. hafızanıza kazınır her şey. dersiniz ki içinizden, bundan sonra ne yaparsan yap ömrümün sonuna kadar affetmeyeceğim seni. çünkü sen artık bitiksin, yoksun, hiçsin...
Acaba daha vurmaya devam edecek mi?
ileri giderse polisi aramalı mıyım?
Evlatlıktan reddetmeden ben mi istifa etsem?
Olsun yine de babam. Sokağa atamam ya (kendimi).
ölse de kurtulsam derdim o anki kızgınlık anında
ve seneler önce öldü kendisi.
şimdi o yediğim dayakları bile özlüyorum. keşke sağ olsa da her gün dayak atsa seve seve yanağımı uzatırdım diye iç geçirtir.
