Babamla çok vakit geçiremedim. Küçücük çocukken askeri okula gittim. Arada izinlerde gelirdim. O da dedem gibi tevhidden baska hiçbir şeye inanmazdı. Genç sayılacak yaşta öldü.
anmadığım hiçbir gün yok. cidden yok zira bir gün dahi unutmamak için etrafımda hep ondan izler var. telefon ekranında fotoğrafı, cebimde tespihi, listemde sevdiği şarkıları, evin her köşesi zaten o.
burdan başta babam olmak üzere tüm babasını kaybetmiş arkadaşların babalarının ruhları şad, mekanları cennet olsun.
Hayatım senin yokluğunla geçti. vatan vatan diye ömrünü çürüttün. üsğtemendin, ne annem ne ben varlığını gördük dağdan inmedin. yüzbaşı oldun, kardeşim doğdu 11 yaşında çocuk halimle hastanede çocuk halimle annemle uğraştım kundakdaki çocuğu eve getirdim, 12 yaşına geldim sınav kazandım beni yatılı okula gönderdin, binbaşı oldun senden bir mektup alacağız diye postacı yüzü bekledim ama gelmedi, yarbay oldun insanlar bayramda ailesiyken ben yine kantinde oturdum, albay oldun tebrik için aradım emir subayın açtı telefonu, askere gittim madalya aldım yine gelmedin, general oldun 1000 km uzaktan geldim elini öptüm tebrik ettim dönüp teşekkür bile etmedin. şimdi emekli oldun, huzurlu yaşıyorsun.
Baba ben seni çok sevdim, ama sen beni hiç sevemedin.
ama ne olursa olsun ben seni çok seviyorum allah yokluğunu göstermesin.
babamı kaybettiğim gün gerçekten hayatta birşeylerin eksik kaldığını hissettiğim gündü. tadı tuzu azaldı hayatın. kıymetini bilin. valla aratıyor, sadece özlemek değil bu, burnumda tüttürüyor rahmetli. gölgesi bile yeter. evet..
Yanında rahat rahat içki ve sigara içebildiğim, bacak bacak üstüne atabildiğim, istediğim konuyu konuşabildiğim, bana her zaman maddi ve manevi destek olan çok sevdiğim kişidir.
Ben bu yaşa geldim ama babamı hala anlayamıyorum… yapabildiğim tek çıkarım şu, sanırım o baba olmayı hiç istemiyordu.
Aramızda hiç normal bir baba-kız ilişkisi olamadı ve bu beni hala etkiliyor, biliyorum… çocukken ihtiyacım olan sevgiyi, ilgiyi görmemeyi geçtim çünkü belki o zaman hayatla daha büyük savaşları vardı, geçim sıkıntısı vs işte. Ama şu an öyle bir derdi olmamasına rağmen hala aynı… belki de artık ihtiyacımız olmadığını düşünüyor… ben mesela babamı şimdi arasam telefonu açmaz, görse de dönmez sonra dhdh. Ne bileyim ya evet yetişkin bir insanım ama iş için ara sıra bilmediğim şehirlere tek başıma gidiyorum, o zaman dahi merak etmez; vardım mı, iyi miyim, nerede kalıyorum, bunları bilmez… ben tabi belli bir yaşa kadar babamı normal sanıyordum da sonra arkadaşlarım anlattıkça anladım başka türlü babalar olduğunu.*
Keşke farklı olabilseydik… ona kızacak sayfalarca şey bulabilirim ama yine de onu çok seviyorum… o bu yaştan sonra değişmeyecek bunu kabullendim tabiki, ben de sadece neden diye sorgulamaktan vazgeçmeyi umuyorum bir gün…
Bir dağ gibidir benim için. Ne zaman uzakta olsam kardeşlerim ve benim için yaptıklarını, katlandığı şeyleri düşünür duygulanırım gözlerim dolar. Umarım şu kalan ömründe onun verdiği emeklerin bir nebze olsun karşılığını verebilirim. iyi ki varsın baba, baş üstündesin.
Gidişinin beşinci yılı bugün. insan hiç geçmeyecek sanıyor. Geçti diyemem üzüntü stabil bir şey değil çünkü. Son zamanlarda yaşadığım olaylardan, karşılaştığım çirkin, hadsiz insanlardan sonra iyice fark ediyorum ki çok büyük şükür sebebi bende bıraktığı bütün izler.
Sevilmek, düşünülmek neye benzer senden öğrendim. Bazen pencerenin kenarına minik bir civciv getirilmesi bazen bavuluna tıkıştırılmış ceviz içi... seni anmak seni hatırlamak en az seninle uzun bir yolda yürümek kadar güzel. Önce bir fatiha sonra veda busesi. Ruhuna rahmet olsun babişko.
Kız çocukları için inanılmaz önemli bi rol modeldir.
Misal bu gece babamla yorgunluk birası içiyoduk, ben bi ara odaya geldim telefonla konuşacaktım, o da bu arada yatmak istemiş masada ne varsa toplamış. Ama getirip tezgaha atmak değil; dolaba atılacakları dolaba, çöpleri çöpe, bulaşıkları makinaya. Şimdi ben nasıl başka türlü bir erkeği kabul edeyim ve seveyim?
Eksikliğini en çok hissettiğim insanlardan biri. Diğeri de annem.
Hayatım boyunca vardı fakat hep uzaktaydı. Bizleyken bile sözleri, bakışları hep başkalarınaydı. Artık hiç yok.
Deli gibi özlüyorum ama neyi ve kimi tan olarak bilmiyorum.
Yanlışları da oldu doğruları da en azından bugünlere geldik. Babamla öyle çok konuşulmaz en fazla 5 dk öyle görmüş öyle büyümüş. Ama çok ilginç her zaman destekler anlam veremediğim bir şekilde.
Annem, babamın iki günde bir rakı içtiğini sanıyor. O ise her gün içiyor. O günler Rakıyı annem uyuduktan sonra gizlice içiyor. An itibarı ile alt balkonda içiyor mesela. Sigara içmeye inince görüyorum. Bu aramızda bir sır. Asla anneme söylemem. *
