9 gün önce akciğer kanserine kurban verdiğim kişi. henüz 57 yaşında iken hayata veda eden zavallı büyüğüm. bir basit ağrıyla başlayan ve 5 ay 10 gün süren bu acılı üzüntü dolu süreç sonunda hayata veda eden babam.
hiç hak etmedi böylesi erken yaşta ve böylesi acılarla dolu bir hastalığın sonunda ölümü.
hiç hak etmedi bitmek tükenmek bilmeyen kas ve kemik ağrılarını.
hiç hak etmedi bu kanserin yan ürünleri olan koah, kronik solunum yetmezliği hastalıklarını.
hiç haketmedi ileri safhalarda ortaya çıkan delirium ve şifozren hastalıklarını.
hiç haketmedi beyne yeterli oksijen gitmemesi sonucu son 3 ayda oluşan şuur bulanıklığını ve diğer aksayan beyin aktivitelerini.
hiç haketmedi son 3 ay bağlı kaldığı oksijen konsantratörü cihazını.
hiç haketmedi son 4 aydaki yatalaklığı.
hiç haketmedi yatak, ağız ve burun yaralarını.
hiç haketmedi kaburgasına sıçrayan kanserin yumruk büyüklüğüne ulaşıp da nerdeyse patlayacak hale gelmesini.
hiç haketmedi idrar sondası ve yetişkin bezini.
hiç haketmedi 160 günde vücudunda nerdeyse hiç kas kalmayacak hale gelene kadar 30 kilo kadar zayıflamayı.
evet, 42 sene bilfiil sigara içmesine ve bu lanet hastalığa sırf bu zehir yüzünden tutulmasına rağmen hiç haketmedi.
hakkında bu kadar çok şey düşünüp, bu kadar bakmamışımdır yüzüne yıllarca. nasıl olsa yanımdaydın ve hiçbir zaman uzak yerlere gitmeyeceksin sanırdım. daha sonra söyleyebilirdim seni sevdiğimi yada aslında senden neler bekledigimi.. oysa herşeyin bir sonu vardı.. unutmusum. şimdi çok uzaklara gitmek için hazırlanıyorsun biliyorum. ve ben sessizce izliyorum. gözlerimin önünde büyürken kalbin, küçülen gözlerine bakıp belkide hayatımın en acı gerçeğine dalıyorum. acele etme baba.. acele etme gitmek için.. hazır değilim vedalaşmaya ben, üstelik korkuyorum da biliyorsun ve sana söyleyeceğim bir şeyler daha var gitme baba.. kabus gördüğümde 'uyumuyorum kızım, rahat ol, beklicem uyumanı' dediğinde, ben eşşek kadar olmuştum çoktan..baba.. uykusuz gecelerine tanık oluyorum bu ne demek oluyor? uyu ama hep uyan sabahları ben beklerim sen rahat uyu geceleri.. sana 'baba' derken sesimi ilk defa duyuyorum.. ilk defa anlıyorum yürekten.. boşluğa savrulmuş birkaç hece değilmiş yaşamak.. sarıl baba..bilmediğim birşey bu yanıbaşımda duran kucaklaşma..
Baba,
Sen doğduğunda minicik ellerini sevgiyle tutandır.
2 yaşında astım hastası olduğunu öğrendiğinde hep yanında olup peşinden Ankaralara gelendir.
Tedavi de bileğinden alınması gereken kanı almasınlar diye kaçtığında seni ikna edendir.
Tedavi için kullandığın ilaçlar mideni bulandırdığında sabaha kadar karnını ovuşturup uyumayandır.
Alışveriş mağazasında sevdiğin oyuncak en tepede diye seni omzuna alıp oyuncağı almanı sağlayandır.
Sırf sen çok istiyorsun diye oturduğun ilçede bulamadığın kitabı gidip taa şehir merkezinden alandır.
Daha 4.sınıfa giderken siyasetten zerre anlamazken senle ciddi ciddi siyaset konuşandır.
Her ne yaparsan yap 1 kere bile sesini yükseltmeyendir.
Seni çok özlediği için başkalarında kalmaya 2 günden fazla izin vermeyendir.
Eve bir şey getirecek diye değil o gelecek diye beklenendir.
Sonsuz sevilendir.
Bir şubat günü kanser olduğu öğrenilendir.
Hastalığına 7 ay dayanabilendir.
Seni kendinden soğutmak için bütün huylarından vazgeçendir.
En son gördüğünde hıçkırıklarla ağlayandır.
Çok merak ettiği, senin yaptığın tabloyu göremeyendir.
O'na birkez olsun dayan diyemediğimdir.
Liseye başladığım gün ellerimden kayıp gidendir.
Son nefese kadar özlenilecek acısı hiç dinmeyecek olandır.
camın önüne bir kuş konar. baba oğluna sorar ' oğlum bu ne ? '
oğul cvp verir: ' karga '
aradan biraz zaman geçer, baba tekrar sorar ' oğlum bu ne ?'
çocuk cvp verir: ' karga '
baba çaydan derin bi fırt çekip yine sorar ' oğlum bu ne ?'
çocuk dellenip bağırır ' karga dedik ya be '
babası çayı sehpaya bırakıp, oğluna döner ve der ki;
- ya oğul, gördün mü? nasıl da bağırdın bana. oysa sen küçükken devamlı böyle sorular sorardın, her birine 10-15 defa cvp verirdim. bir kere bile kızmadım sana ama sen, ama sen daha 3. söyleyişde kızdın. inşallah evlatların sana kızmaz be oğul.
çocuk baya bi hislenir bu konuşmaya.. babasının yanaklarına ellerini koyup gözlerinin içine bakar ve duygu yüklü o cümleyi kurar;
- siktirtme felsefeni moruk .
( şaka tabi amk. entryi sıçmadan biteremem ben. çocuk hislenir ve özür diler. hikaye de öyle biter. akıllanır çocuk yani )
baba denilen şeyin ne olduğunu tadamamanın eksikliğini, filmlerde görülen babasız çocukların arkadaşları babalarıyla ilgili anılarını anlatırkenki hissini size tattırmıyorsa babadır baba.gerçek dündayada yaşadığını görüp, fakat sizin için hiç bir zaman yaşamamış olması çok canınızı acıtır.bazen isyan edesi gelir insanın, ağlamak ister..bazen zorlar onu, sırf anlatıcak bir iki anı yaşamış olmak için, sinemalarda, reklam filmlerindeki baba oğul sahnelerini nefret ile izlememek için..bazen de elinden hiç bişey gelmiyeceğini anlar insan..bırakır..hayatını kazanır..babası gibi bi baba olmamak için.
keşke baba olsaydın da ölseydin, acınla üzülseydim be baba..
