Babam sağ iken çocuklarım vardı. Ama baba olduğumun farkına babam öldükten sonra vardım. Çünkü babam hayatta iken ben hala bir oğuldum. Ayrıca babam öldüğünden beri gül reçeli benim için en güzel reçel. çünkü babam çok severdi gül reçelini. keşke babam sağ iken gül reçeline değer verseymişim.
kimsem yokmuş ve onun da kimsesi yokmuş. babamın uğurlarına kalbimizi param parça ettiği, bizi emanet edecek kadar güvendiği insanlar ne bir gün olsun arayıp nasılım diye soruyorlar ne de bir gün mezarına gidiyorlar.
15 yaşımda sabah 5 gibi annemin baban ölüyor kalk demesiyle omuzlarıma büyük kayalar yüklenmiş gibi hissetmeye başladım. daha bedeni soğumadan, evden çıkarılmadan selasını dinlemek çok kalbimi acıtmıştı. o günü çok kesik kesik hatırlasamda camdan bakarken bir anlık babamın öldüğünü unuttuğumu çok net hatırlıyorum, babamın arkadaşları kapının önündeydi ve gözlerim babamı arıyordu tabi çok geçmeden arkadaşlarının babamın cenazesine geldiğini hatırlayıp yine kendimi kaybetmem bir olmuştu.
benim gözümdeki toz pembe perdeler öylelikle tamamen kalkmış oldu.
