babalar oğullar kitaplara konu, yüz yılların kavgası.
nesil diyorlar, aslında insana bakışta düğüm, hadise. babamla pek sorunum olmadı. belki çok yalnızlıktan. ama bu da cevap değil, en azından benim açımdan. anlatması uzun, yaşam tarzımız öyleydi ki, karı koca, sırasıyla çocuklar neredeyse 24 saat birlikte. yani bu da bir istisna. peki neden çıkar arada kavga. baba hödüktür mutlaka. kıt kanaat ta olsa, aklı başında bir baba, çocuklarıyla uyum sağlar. peki çocuklar, mesela bizde de öyle oldu, okulla beraber ayrı bir sosyal çevre, farklılaşan bilinç. peki bu meseleye neden olabilir mi, neden olmasın. madem bilinç ediniyor, tercih geliştiriyor demek ki. tamam büyükler biraz daha gün geçirmiş. yok bu da pek inandırıcı gelmedi. misal ben baba evinden yaklaşık on yaşımda ayrıldım, on on iki sene sonra evlendim. yani özgür on on iki sene geçirmişim. sonra çocuklar vs vs.
aslında bu iş hesaba gelmez, biraz şans, biraz irade. karı koca illaki sevişmeli, bakın fena değil evlilik, çocuk filan.
eğer karşınızdaki insanı baba olarak görmüyorsanız hergün yaşanabilecek olaydır. * yetim bir çocuk gibi büyümüşseniz içinizdeki öfkeyi bastırmanıza rağmen karşı tarafın çaktığı kibriti üfleyemezsiniz. *
babamın hacca gitmiş olup, beni de istediği kalıplara sokmak istemesidir. En çok da kıyafetlerime karışmasıdır. Ama başaramamıştır. Ha bide dövmemden nefret eder.
