Kendi çocukluğumu düşünecek olursam,
babam eve geldiğinde çoğu zaman koşarak sarıldığımı hatırlıyorum.
şu an yoksun babam.
fakat benim çocuklarım bu sevinci hiç bir zaman yaşamadilar, o yüzdendir ki
kalbim asla affetmeyecek birilerini...!!!
Kucukken her zaman yapmak istedigim ama onun korkusunun agir basmasindan bir turlu beceremedigim,
Her eve gelisinde "acaba bugun bizi nasil bir aci bekliyor?" diyerek kendime sorup yapamadigim canimi yakan ve ozlemini duydugum eylem...
Baba(m) burdayken ona sıkıca sarilamamak...
Aci veriyor...
