bu başlığı içimi dökmek için açıyorum.
ben 20 yaşında biriyim hayatımın çoğunu annem ve babamdan ayrı geçirmek zorunda kaldım sebebini anlatamıcam boş verin. ben hep halalarım ve amcalarımın yanında büyüdüm. 5 yıl yetiştirme yurdunda kaldım . neyse çocukluğumdan beridir bu akrabalarımın yanında kaldığım için beni her gördüklerinde suratları iki büklüm oluyor yine bizdemi kalacak diye yengelerim desen beni insan artığı gibi görüyorlar. burası giriş bölümüm gerekli olan kısım şimdi size derdimi anlatacağım .ben bir sene önce liseyi bitirdim babamda bir işte çalışmadığı için halam gile gitmek zorunda kalmıştım 1 ay orda kaldıktan sonra babam iş buldu bende yanına geldim antalya ya burada 2 ay falan çalıştı ondan sonra patronla arası bozuldu işten ayrılmak zorunda kaldı bende bir kahvede çalışıyordum 4 ay çalıştım kahvede ondan sonra amcam babamı iş yerine çağırdı gel bizim fırında çalış diye o gitti bende bu şehirde yalnız ne yapacam dedim bir sürüde borç vardı zatem bende kalktım geldim babamın yanına şimdi burdayım ama yengem bana çok soğuk davranıyor amcamda öyle. babam fırının yatakhane sinde yatıyor bende bu 2. gecem amcam gildeyim ama her seferinde çamaşırlarıma felan laf ediyor evde boş yer yok bu valizi falan niye buraya getirdin babanın yanına götürseydin dedi. şimdi ben buradan gidecem ama nereye gidecem tutunacak hiçbir dalım yok babamdan başka bana sizce ne yapmalıyım bana bir akıl verin beyler nolur kafayı yiyecem şu hayatta gerçekten bir gün yüzüm gülmedi hep hor görüldüm dışlandım insanlar bana hep acıdılar .ben insanların gözünde 2. sınıf bir insanım eyer kafayı yemeden veya intihar etmeden 2019 a girebilirsem memur olarak atama yapacaklar yetiştirme yurdunda kalanlar için ona katılacam . ama baya da bir zaman var bu süre zarfından ben nasıl kimseye muhatç olmadan yaşaya bilirim .şuanda sigortalı bir işte çalısamam memurluk isim yatacak yoksa sigortasız işlerde de genelde az para var istanbul gibi bir yerde insan 1700 TL ile gecinemiyor ben nasıl gecinirim. bana bir akıl verin nolur.
