yüksek sesle konuşmayı kendine olan güven olarak algılayan insandır. bu düşünce doğrudur. ancak ayarında olursa doğrudur. kıçına yılan akmış gibi bağırmak iticilikten başka bir şey değildir.
sektörel bir alışkanlıkta olabilir. zira bangır bangır müziğin çaldığı bir ortamda çalışan insanlar, kendi aralarında bile olsa kısık sesle konuşamayacakları için, bir süre sonra alışkanlık haline gelebilir.
ögretmendir. sesini sınıfın en arkasına duyurmak ve sınıf ici disiplini saglamak icin yuksek sesle konusmaya alısmıs hatta bunu normal ses tonu olarak kaydetmistir. mesleki deformasyon yani. herzaman art niyet arayıp bagısmasanaaa diye feryadın anlamı yok.
yakın arkadaşımda yaşadığım durumdur; bağırarak konuşulması, kulaklıkta müzik dinlerken etraftakilere aldırmayıp bağırarak söylenmesi ve her güldüğünde etrafındakilerin ilgisini toplaması.
eğer böyle bir arkadaşa sahipseniz işiniz gerçekten çok zor.
babam.
konusurken kendini kaybediyor ya da her konuşmamızda bana bağırıyor ben anlamıyorum. * telefonda hele, apartmanın kapısından girince dersiniz baba kisiselbirileti telefonda konuşuyor diye.
