Hayaller, umutlar, insanlar...
En çok hayaller küçülüyor sanırım. Büyüdükçe daha az umut besliyoruz yarınlara. Yarınlar her geçen gün küçülüyor gözümüzde. Giydiğimiz ayakkabının numarası büyürken ruhlarımız küçülüyor beden beden.
Kollarımızı iki yana açıp dünyanın en büyük sevgisini gösterirken ne ara küçültmeye başladık sevgilerimizi?
Yaz kış tüten bacalar ne zaman kayboldu resimlerimizden? Hangi mevsimde bırakıp kaçtık hayallerimizi hala meçhul.
Sanırım insan büyüdükçe en fazla yalanlar küçülüyor.
O yüzden bu asık suratlar. Ciddiyetten çatlayacak insanlar.
Gerçekleri öğrenmeye başladığımızda küçülüyoruz işte hepsi bu.
