Küçükken de bokmus ama çocukken fazla umarsiz pollyannaymisiz. Ha bi de nasıl bi zihniyetse "büyüyünce düzelir, hayatımızın kontrolü tekelimizde olur ve önümüzde kocaman bi hayat var." Kafası varmış. Şimdi yok tabi. Ara sıra vicdanim "Saat işliyor azizim! Tikiverirler pamuğu bi anda,erteleme" sabah alarmı gibi eziyet etse de yinede aynı boka sarislari izliyoruz miskince kafası. ..
büyüdük korkularımız arttı. küçükken daha da cesaretliydik, hayalciydik, sevinçliydik, ağlamalırımız bile şakadandı. evciliktendi.
küçükken her şey oyuncaktı biz onunla oynardık. şimdi büyüdük oyuncak şehir, oyuncak evin, oyuncak ay dede oldu sana cüppeli sakallı dede.
hayali arkdaşların vardı küçükken sana yamuk yapmayan. şimdi yamuğun alasını yapan nefes alan gerçek arkadaşların oldu.
büyüdükte ne oldu? stres, panik atak, tansiyon, depresif haller sardı bünyeyi. büyümenin verdiği boklar bunlardır.
küçükken bir çikolata almayan anneye olan sinirden ağlamak, ardından taktir alamadığın için sonra neden istediklerim olmuyo depresyonları, biraz zaman geçer evlendim sora da boşandım sanırım hayat kendini kendini aşıyo... *
