Parmak uçlarından dudak kıvrımlarına kadar ezberlediğim ve uğruna defalarca şiirler yazdığım, kendimi acılarla beslediğim dönemde insanların beni anlamadığını gördüm. Odamın duvarlarını boyamak istedim, sonra üstüne bir şeyler yazmak.
Siyah duvara siyah boyalar ile düşünceler yazıldı. Ailemin görmesini istemedim çünkü. Bana özel olsun, dokunduğum zaman anlayabileyim istedim neler yazdıklarımı. Sonra üstüne boyalar atıldı odamın, kurudu duvar. Şiirler de kurudu.
Hisler de öyle... dokunduğum şiirler gibi kimse bana dokunmadı.
