beni çok üzen durum. her şeye karışan, istediğiniz hiçbir şeye izin vermeyen, engel olan, büyüdüğünüz halde çocuk gibi davranan bir aileye sahip olmak, sürekli kısıtlanmak, her yaptığı için aileye hesap vermek zorunda kalmaktır. kişinin karakterini olumsuz yönde etkiler.
(bkz: aşırı korumacı aileler en iyi yalancıları yetiştirir)
Bir yandan iyidir. Sizi bir çok kötülükten korurlar. Benim ailem hiç korumacı değildi. Başıma gelmeyen kalmadı. Noldu peki? Çok mu cesur, çok mu girişken bir birey oldum? Hiç hayal ettikleri gibi değilim. Hep düşünürüm keşke çok korumacı olsalardı, keşke her şeyimi didik didik etselerdi diye. Küçükken zaten annem babaannemlere hizmet etmekten bizimle ilgilenemedi doğru düzgün. Sonrasında da çalıştığı için. O kadar yoruluyordu ki. Bir de babam ve ailesi kadını mahvetti.
Babam zaten evdeki yabancı gibiydi her daim. Yılmaz Erdoğan'ın bir repliğindeki gibi "-kahvenizi nasıl alırsınız babacığım? , - mesafeli olsun yavrucuğum."
Şimdi kendim çok korumacıyım. Aşırı paniğim. Biz her gün bir yerlerden düşerdik ablamla. Oğluma bir şey olacak diye aklım çıkıyor aklım. Çok zor. Annem gibi soğukkanlı olamıyorum. iki damla kan görsem tansiyonum yerlere düşüyor.
