Yetişkinlik döneminde anksiyete bozukluğu, depresyon, özsaygı ve özgüven eksikliği, obsesif kompulsif bozukluk gibi insanın ruhunu harap eden bir sürü psikolojik rahatsızlıkla cebelleşmekle devam eder. Bu korumacılığa bir de mükemmeliyetçilik eklenmişse vay halinize. Kendinizi asla hata yapmaya hakkı olmayan, en ufak hatasında dünyadaki bütün kötülükleri hak edeceğini düşünen, sürekli olarak kendini acımasızca eleştiren, başka birinin ufacık onayı için gecesini gündüzüne katarak hasta olurcasına çabalayan, insanlar zekasına ve becerilerine özenirken kendi kafasında hiçbir şeyi güzelce beceremeyeceği yönünde inançları olan bir yetişkin olarak buluverirsiniz. Evet tam olarak bu durumdayım. Bir gün çocuğum olursa ona asla "sen yapamazsın, benim yapamadığım şeyi sen mi yapacaksın, sen doğru olduğun sürece her işin yolunda gider." tarzı saçma sapan ve amacından sapan sözler söylemeyeceğim.
Benimdir. Konağa gidecektik arkadaşla saat biraz geç oldu tak babamdan telefon. Neredesin sen bu saatlerde it uğursuz pıçak çeker size derhal geri dönün dedi. Bir arkadaşa baktım bir bana 24 yaşındayız lan biz dedim. Sonra eve dönüş.
Eskiden anahtarı içeride unutsak kıytırık bir merdiveni evin camına dayar tırmanıp eve çıkardım. Hani düşsem öleceğim belki. Çatıya çıkar kenarında otururdum hem de dışarıya dönerek, balkon demirliklerine tırmanırdım. 5 yaşında bakkala giderdim. Yine yollarda araçlar vardı. Ablam kaza bile geçirdi. Benim ailem koruyucu olup bunaltmadı evet ama ölmemiş olmamız Allah'ın işi olmalı. Şimdi ise araçlar daha fazla, insanlar daha fazla, evler daha yüksek ve yüzlerce tehlike var. ister istemez fazla korumacı oluyorsunuz.
