sanırım aşk denen nanenin gecelere sığmayan enerjisinden kaynaklanıyordur. insan, aşık olunca günün ilk aydınlığıyla heyecanla uyanır. musluğu heyecanla açar, yüzüne ilk ılık suyu heyecanla vurur. sokağa bir başka çıkar, yolda yürürken türlü hülyalara gark eder dimağının en karanlık noktalarını, aydınlatır, ışığa kavuşturur. bence aşkın en güzel tarafı budur. hayatın içine sokar insanı.
