bir filmden biliyorum dünyanın en kahredici olayıdır.üniversitenin başlarında aklımla psikolojimi yönlendirmeye ve istediğim kişiye aşık olup istemediğim zaman aşkımı söndürebilecek kıvamda psikolojimi evcilleştirmeye yönelik oyunlar oynuyordum.okulda kevaşe görünümlü bütün kaşarları mimleyip en absürt hareketlerinden bile anlamlar çıkarıp kendime yakıştırıyorum ve okula gidiş geliş süreci içinde bunu iyice pekiştirdikten sonra onlara aşık oluyorum.bi ara kendimi kaptırmışım hocalara falan aşık olmaya başladım fakat ciddi ciddi gerçekleşiyor onları görünce elim ayağım dolaşıyor yani o derece.projektör düğmesine basmalarından bile romantik fanteziler çıkarıyorum.neyse senenin ortalarında ilk deneğim olan kıza karşı aradan geçen zamandan mütevellit duygularım bayağı pekişti.bildiğin aşık olmuşum allahın kaşarına ama asla oyunun 2. aşamasına girmek istemiyor canım.aşığım ya tadını çıkarıyorum bu aptallığın heyecanlanmalar falan atraksiyon katıyor hayatıma.ve o gün; hibbi tipli çocuğun biri eve* gelmiş yaptığı piçlikleri anlatıyor.neyse hacı yanaşayım şuna dedim izleriz muhabbet olur maksadıyla,yanaştım kamera oynuyor karanlık gibi biraz şans bu ya otantik bi giriş yapacak yavaş yavaş aydınlanmaya başladı kamera.çocuk kamerayla önce yüzüne gelip yavaş yavaş göbeğine doğru indiriyor, indiriyor ve malûm kişi ve ağzında yanımdakinin makatı ileri geri oynuyor.ilk görüş şok yarattı biraz ama sonra biramı alıp köşede biraz düşündükten sonra sinsi gülüşlerle derin hayallere daldım.
