göt kadar kalmış buzul parçasının üstünde duran ayının uzaklara bakması gibi masum bi şekilde bakışılırken birden hapşırarak salya sümük içinde bütün romantizmin içine ettiği an.
osurduğu an. pardon yellendiği. aslında insani bir ihtiyaçtır fakat siz onu gözünüzde insanüstü olarak gördüğünüzden o eylemi gerçekleştirdiği an bütün o muhteşemlik bozulur.
bu da böyle gereksiz bir bilgi olarak dursun.
antipatizm değil de, mesela ben "ay içilirr şimdi yeaaeaa" tarzı şeylerden hoşlanmam itici gelir, ki bu elimde değildir. yeri geldi mi hayalarımı patlatana kadar içtiğim olmuştur ama durum bu.
sonra evet, ben herşeyi bilirim havaları da itici yapabilir.
çok şükür öyle bir şey pek görmedik.
bir de sizin hayallerinizi hiperrealizm ile yerle bir ettiği an olabilir bu an.
