askin bircok tanimi yapildi simdiye kadar ya da yapilmaya calisildi diyelim. bunu her yerde goruyoruz. burada, kitaplarda, televizyonda, filmlerde...
sozcuklere dokmek gerekmiyor illa ki onu anlatabilmek icin. bir kare veya bir sahne, bir isilti gozlerdeki veya sade ve sefkatli bir gulumseme. ayni duygu degil belli ki. ask herkeste kendini tekrarlamaktan cok kendini yeniliyor. bazen bir alev oluyor icimizdeki bazen taskin bir duygu karmasasi. hangimiz diyor ki " ben aski iste boyle yasadim. " ya da diyebiliyor? suraya yazacak olan herkes olayin " bence" boyutunu anlatacak.
peki asik oldugumuz zaman bunu birine mi hissediyoruz yoksa bu kendimizde olan bir sey mi? tam olarak acmak gerekirse; ask ozneye bagli yasanan bir duygu mudur yoksa ozne olmasa da yasanir mi? bunu size birakiyorum ama ben kendi dusuncemi soylemek istiyorum.
ask ozneye bagli bir durum degildir. ozneye bagli olsa hep ölür, tekrar dirilir fakat her seferinde yipranir. sonra ise inceldigi yerden kopar. madem ask hep yeniler kendini diyorum oyleyse ozne degistikce yenilenir. yani buna bagli bir durum olmadigini ortaya kendisi koyar aslinda. ozne olmasa da o kendini icimizde yasatir. iste bundan mutevellittir ki biz aski ozleriz, onu tekrar somut bir bicimde ortaya koymayi ozleriz.
ask ozneden gectikten sonra, yaninda aski istersin oznesi ise ani olur, oyle de kalir. *
bu gece deli gibi bir o yana, bir bu yana dönmemin, yatakta huzurlu uyuyamamamın, gece yarısı kafa yapıcı müzikler dinleyip ağlamamın, yaşadığım her şeyin birer birer gözümün önünden geçmesinin, pişmanlıkların, yarım kalmışlıkların ve kafamın içindeki uğultuların sebebidir. bir daha hiç mutlu olamayacakmış gibi hissetmenin ne demek olduğunu, nasıl acı verdiğini bilmek ve bundan korkmanın sebebidir. çünkü ben deli gibi sevgilerin, şefkatin insanıyım. aşka aşık, sevgisiz kuru bir çiçek gibiyim. içimde daha önce kırılıp bir kenarda kalmış olan parçalar, toplanıp harekete geçti sanki. hepsi bir yerden kesik atıyor. canım yanıyor, ruhum kanıyor. tertemiz bir aşka düşmek ve geçmişi unutmak istiyorum..çok istiyorum. aşık olmayı özlüyorum. sevmek istiyorum. çok, çok özlüyorum.
off...
oturdum yine seni düşünüyorum, sütümü yudumlarken.
sarışın, kumral, esmer...
hepinizi özlüyorum.
bırakıp gittiniz hepiniz, tek bir söz etmeden.
"bye bye happiness." bile demeden.
öyle bir an geliyor ki, gidenlerin ardından kalan parçaları toplayamıyorsun.
atamıyorsun veya, yığıyorsun bir kenara.
birikiyor, birikiyor, birikiyor...
bulaşık misali.
yer kalmıyor yeni bir bulaşığa.
biri gelip de yıkasa ya... "ya o da bırakıp giderse?" diye düşünmeden edemiyorum.
taşarsa diye korkuyorum artık.
zaman öyle bir geçiyor ki, pardon ya! öyle bir geçer zaman ki...
karşılaştığında her şey aynıymış gibi. duygular aynı, bakışlar, utanışlar, gözler...
ama ya kırgın ya kızgın oluyor bir taraflarım, adını koyamadığım.
şu taşar diye korktuğum şey...
aşık olmayı özledim be eski sevgililerim!
yeri geldi eski sevgiline -benden sonra ona dönmene rağmen- olan aşkını dinledim,
yeri geldi benden sonraki sevgilinle aran bozulduğunda moralini düzelttim...
aşık olmayı özledim be, size söylemekten çekinmiyorum.
olsun o kadar da hakkım.
hepiniz mutlusunuz ya amına koyim,
ben değilim. kimseye aşık olamıyorum lan sizin yüzünüzden.
insan aşık olacağı insanı seçer mi? seçerse adı aşk olur mu...
olmaz, ama şunu bilin ki sizin yaşadıklarınız aşk ise sikeyim öyle aşkı.
pardon ya! sikiyorlar zaten, ondan adı aşk.
Genelde insanın kendiyle muhasebe için yalnız kaldığı gece vakitlerinde hissettiği duygu.
Gerçekten özledim bu duyguyu. Sürekli onu düşünmeyi, etkilemek için aklımdan aynı anda binlerce planı ölçüp biçmeyi, mesaj atsam mı atmasam mı, görünce acaba yanına gidip konuşsam mı konuşmasam mı kaygılarını, yaşanan tarifsiz ve kalp çarpıntısi veren heyecan hissini, gözlerine bakınca gülümsemeyi, her yeni güne Uyanışta onu düşünüp mutlu olmayı...
Bunları o kadar çok özledim ki.
Ama hissedemiyorum artık böyle şeyler. Olmuyor. Çabuk soğuyorum insanlardan. Çabuk vazgeçiyorum. Çabuk bırakıyorum. Artık acıya karşı öyle bir önleme sistemi geliştirdim ki yukarıda bahsettigim sarhoş ruh haline girmeden kendimi hemen geri çekip o kişiyi hayatımdan çıkarıyorum. Iyi yanı, acı çekmiyorum artık. Kötü yanı ise bir iki aylığına da olsa mutlu olamıyorum.
aşk yorucu bir duygu, karşılığıda zor bulunan. aşık olmak herzaman birlikte olmak demek değil maalesef. aşık olmayı değil de sevmeyi ve sevilmeyi özledim diyebilirim. paylaşmayı, saçmalamayı, bir insanın kollarında huzur bulmayı özledim. acı veren, yüreğimi yakan aşkı değil.
ölü hücrelerin yenilendiği dönemde, yeni yürümeye başlayan bir çocuk gibi ayağa kalkmaya çalışmaktır. kaybettim sanılan bir şeyin bir yerlerde kırıntısını görüp izleri takip etmektir. yeni bir güç peydah olur, harcayacak yer olmaz. korku vardır bir köşesinde kalbin ama engelleyecek kadar değil. bitti sanıp çıkarılan piller gibi, bekledikçe dolmuştur aslında; hiç bir zaman eskisi gibi olmaz ama vardır, verecek kimse olmasada varlığı umutlandırır, hüzünlendirir.
günlerden birgün koca koca aşklar yaşayan bi kadına sorulan bir soru ve verdiği cevabı gelir akla;
- en çok hangisini sevmiştin, kime aşıktın en çok?
- ben aşka aşıktım.
Olsan ki ne özlemi.. Niye oyun oynamak gerekir hep, niye yürekler açıkça konmaz ortaya, niye sevmek sevilmek bu kadar zor oldu bu zamanda anlamak mümkün değil..
